Wieczorne wczorajsze odkrycie – w poszukiwaniu "odlotu" przed snem. W eleganckim, nawet cukierkowym opisie miejscego zmierzchu – małe "zgrzyty" – "duszny zapach", "łach" i "drapanie w gardle". Złamanie idylli, przekorne, prawdziwe (?). A przecież w tym wierszu, oprócz tych zgrzytów, cała reszta to finezja, dystynkcja, odzwierciedlenie dróg, jakimi chadzają myśli autora. Piękne.

Znalazłem na strychu stare kasety. Na jednej z nich – Memento z banalnym tryptykiem grypy SBB – Silesian Blues Band. Tekst Jana Mateja:

Goniące się nawzajem skojarzenia – jabłko, planeta wszechsadu, strząsasz wodę i ogień, otwieranie granicy między zielenią i bielą, zagajnik smaku, córko z jabłkiem, chytrym zwierzątkiem, przewrotną łasicą… nadziei. Jeszcze nie zdążysz odczuć do końca jednego, a już nadchodzi następne.

Znalazłem też na kasecie dwa utwory koncertowe Jimi Hendrixa. Jednego z nich słucham ostatnio ciągle, jadąc samochodem – cofam taśmę – jeszcze i jeszcze. "Little wing" – z pięknym, krótkim wstępem na gitarze. To, co mnie dziś rozczarowuje w wykonaniu Hendrixa, to niedbałe, jak na współczesne warunki, prowadzenie melodii, byle jakie traktowanie rytmu, metrum… Nie dogrywane do końca frazy, urywane, mniej lub bardziej nieokreślone "międlenie" po strunach w jednych miejscach, choć w innych – piękne fragmenty płynącej frazy.

Tekst piosenki próbuje zawrzeć w sobie pewne piękno. Nie jest ono uchwytne, jest nie do złapania, zatrzymania, dogonienia i skonsumowania. Kwiat, zabrany z łąki, więdnie. Ale nawet jeśli zwiędnie – nie można mu tego piękna odebrać, zjeść – jak np. zwykłą bułkę czy ciastko. Choćby stłamsić, rozerwać, zniszczyć – pozostaje to pierwotne piękno, gdzieś w nieokreślonych przestworzach, gdzie nie można się dostać, by je wymazać.

Podobne piękno noszą w sobie kobiety, jest ono tajemnicą nawet dla nich samych. Kryje się nie wiadomo gdzie, a gdy same próbują je uchwycić, wziąć w karby, zagrać nim jak kartą, albo przeciwnie – próbują mu zaprzeczyć, ukryć – zawsze chybiają, stają się groteskowe, sztuczne, wręcz dziwaczne. Nic z tego. Piękno wymyka się im i trwa, żyjąc własnym życiem, pomimo daremnych prób zapanowania nad nim. Przebija przez groteskowość, sztuczną powagę, drętwe pozerstwo, nadobowiązkowość, nadopiekuńczość, gniew, rezygnację… Trzeba pozwolić mu naturalnie istnieć – po prostu, otwierając nieskrępowaną drogę, i godząc się z tym, że pozostanie do końca nieosiągalne i nieodgadnione.

Jimi Hendrix – "Little wing"