Nie mogę napisać, co jest powodem tego mojego wpisu. Dlatego poniższe zdania zabrzmią sloganowo, ogólnie i stąd – mało przekonująco. Trudno.
Najcenniejszą rzeczą, z jaką można się spotkać w życiu, to zaufanie i bezpieczeństwo, jakie może dać drugi człowiek. Nic nie może się równać z tymi cechami. To one są podstawą szczęścia. Przyjaźń, miłość wyrastają dopiero na nich, są wtórne. Ich wartość okazuje się dopiero po latach, gdy piękno ciała, intelektu, forsa i materializm tracą w oczach ich wyznawców w coraz większej perspektywie życia.
Bez nich nasze życie to szarpanie się z rzeczywistością, oczekiwanie na kolejny cios, albo pełne pychy zadufanie, któremu prędzej lub później zostaną podcięte nogi. Zaufanie i bezpieczeństwo dane przez drugiego człowieka musi być wyłącznie bezinteresowne. Oparte choćby na okruchu materializmu staje się kompletną bzdurą.
Dając komuś zaufanie i bezpieczeństwo, zyskujemy dla siebie człowieka. A jeśli nie będziemy ich żądać od innych, a je otrzymamy, będziemy naszczęśliwszymi ludźmi.