Kategoria: (Nie)codzienność

—–

Wychodząc dziś z Reserved w Galerii Kazimierz, dzierżyłem reklamówkę z dwiema parami spodni. Przeceny sięgają 50%, nie ma to jak kupić coś z przeceny. Jestem jak myśliwy, któremu udało się ubić wyjątkową zwierzynę i teraz ciągnie ją do obozowiska.

Gdy wychodziłem ze sklepu odezwał się alarm. I cisza. Nikt mnie nie goni, o nic nie pyta. Rozglądam się niepewnie. To chyba pójdę? Nie, to jakiś podstęp. Cha, jutro tu wrócę w nowych spodniach, i co wtedy? Pamiętam – kiedyś zwiedziłem pokój do rewizji, przetrząśnięto wszystkie moje rzeczy, ochroniarz wpatrywał się we mnie przez 10 minut. Miałem czas zbadać, jak przyśrubowane jest krzesło do podłogi.

Wracam więc. Znów alarm. Patrzę na moje spodnie – przymierzałem kilka par, więc może z roztargnienia…? Idę do kasy. "Czy ten alarm coś znaczy?"

———-

W domu oglądamy Animal Planete. Człowiek w skafandrze do nurkowania filmuje rekiny.
– Patrz, Sara! To rekiny! Pływają!
– Tak? Chcę oglądać!
Cieszę się, że dziecko chce oglądać coś poza Cliffordem. Oglądamy. Okazuje się, że widzimy pierwsze nagranie kopulacji rekinów. Bezwzględny rarytas!
– Tatuś, dlaczego on ją gryzie?
– Bo ją lubi. Chce być blisko niej.
– Dlaczego?
– Bo tak chce. Później urodzą się małe rekinki.
– Ale dlaczego on ją gryzie?
– Ją to nie boli. To tak, jakby ją całował.
Babcia nosi w przedpokoju Beniamina. Mówię:
– Babciu, oglądamy kopulację rekinów. Nikt tego wcześniej nie sfilmował.
– I dziecko to widziało?
– No tak.
– "Seks zwierząt" – czyta babcia tytuł programu. – Nie masz już co dziecku trzyletniemu pokazywać, na co to jest jej potrzebne?
– Ale przecież to przyroda, to jest piękne.
No to może jednak Clifford…

————–

W ramach choroby nadrabiam zaległości filmowe. Wczoraj – "Na wschód od Edenu", oraz "Cześć Tereska". Zastanawiam się, co stanowi o tym, że film mnie porusza. Ten drugi nie zdołował mnie tak bardzo, może dlatego, że jego obrazy są dla mnie dość znajome.

————–

Ale nie wywinąłem się w drodze powrotnej. Od… psa. Uderzenie w ciemności, mignął ciemny kształt, jakby bela. Och, jakie uderzenie! Trzask czegoś tam na zewnątrz. Auto jedzie dalej prosto, kieruje się jak zwykle – nie jest tragicznie. Zawracam – tak, to pies, myślałem, że zamarznięty, tak tąpnęło. Ale przy tej prędkości i miękkie ciało jest jak belka. Odłupany spojler, rozbita dolna lampa. Zbieram z drogi plastiki. Kłaki sierści wbite w obręcz… skrzywiona…?

Jak wiecie z poprzedniego odcinka "Magisteriów…" nie zakręcam śrubek od obudowy, więc jeden ruch – i wnętrze pralki ujawnia swoje tajemniczą zawartość.

Problem: pobieranie wody trwa zbyt długo, zamiast kilku minut – kilkanaście albo i kilkadziesiąt.
Przewidywana przyczyna – zatkanie kamieniem przepływu wody.
Tym razem nie mam pretensji do producenta, to w końcu dwanaście lat. Ani do siebie – stosowanie np. Calgonu nic tu nie mogło pomóc.

System zasilania w wodę składa się z węża (1), elektrozaworu (2), sterowanego elektrycznie poprzez przewody (3). Woda, w momencie otwarcia się elektrozaworu przedostaje się przez wężyki (4) do pojemnika na proszek (5), skąd następnie spływa do bębna piorącego pralki.

Podejrzewam, że zawężenie przepływu następuje w elektrozaworze (2). Jest to najbardziej precyzyjne urządzenia w całym torze zasilania wodą, i to w nim jest największe przewężenie przepływu.

Postanawiam wymontować elektrozawór i oglądnąć. Wyłączam wtyczkę z gniazdka, zakręcam kran wodny, odkręcam wąż (1). Pomiędzy wężem (1) i elektrozaworem (2) znajduje się małe siteczko. Jednak jest ono zupełnie czyste, więc nie tutaj leży problem. Szkoda. Teraz odpinam kable (3), robiąc wcześniej notatki z ich podłączenia: niebieski, fioletowy i brązowy. Biały jest wspólny. Te notatki to taka "nić Ariadny", która pozwoli wrócić do początkowego stanu – czyli złożyć wszystko z powrotem.

Nie wiem co dalej. Z głupia frant postanawiam, że podmucham w rurki wlotowe do pojemnika na proszek (5). Do tych rurek dochodziły wężyki (4). Przy dmuchaniu okazuje się, że powietrze z trudnością przechodzi przez kanały w pojemniku (5). Więc… mam cię!

Następny krok – wymontowanie pojemnika. Najtrudniej jest zdjąć wąż wypływowy (niewidoczny na zdjęciu). Mam nadzieję, że uda mi się go z powrotem założyć. Po wyjęciu pojemnika wkładam do kanałów śrubokręt… Zatkane. Wypełniam płynem do usuwania kamienia, zostawiam, idę dokończyć śniadanie.

Szukam w domu pilniczków i zabieram się za czyszczenie kanałów. Przy okazji zastanawiam się jak to możliwe, że zator nastąpił w tak szerokim miejscu. Po złożeniu wszystkiego razem wciskam włącznik i… pralka nie działa. "No tak, jest gorzej niż przedtem". Po chwili przypominam sobie, że wyjąłem wtyczkę z gniazdka. Wkrótce wodne tornado buszuje wewnątrz pojemnika na proszek. No i wirowanie też jakoś się naprawiło.

Moja dziewczyna zgodziła się na tłumaczenie oraz korektę kieszonkowego słownika polsko-rumuńskiego. Była tak ucieszona nowym zleceniem, że nie zwróciła dokładnie uwagi na warunki zlecenia, nie sprawdziła tekstu. Okazało się, że tekst do korekty został przetłumaczony przez kogoś, kto miał blade pojęcie o tym, jak wygląda słownik, był niekonsekwentny i nie przejmował się szczegółami. Więc poprawek wymaga prawie każde hasło. Zaś część do tłumaczenia okazała się bardzo pracochłonna, co zresztą było już nam wiadome. Wynika to stąd, że tłumaczenie pojedynczych wyrazów (nawet bardzo potocznych), zabiera dużo więcej czasu, niż tłumaczenie tych samych wyrazów w ciągłym tekście. Z prostego wyliczenia wynika, że w sumie zajmie jej to jakieś dwa tygodnie. Na koniec należy jeszcze słownik wydrukować (we własnym zakresie) z poprawkami zaznaczonymi kolorem (300 stron). Jeśli wspomnę, że kolorowego tuszu nie używamy od lat oraz że jego cena to 25% wartości zlecenia, to… krew… m… z… Acha, powinienem jeszcze nadmienić, że Ioana zajmuje się domem, przeważnie sama robi zakupy, jeździ z dzieciakami do lekarzy (teraz obydwoje są chodzy), że 7-miesięczny syn żywi się tylko dzięki matce, zaś w nocy budzi się co półtorej godziny i nie toleruje wtedy nikogo do opieki poza swoją rodzicielką. Nie, oczywiście, nie jest źle, jedna babcia mieszka z nami, druga jest piętro niżej, a na życie na razie z powodzeniem wystarcza nam pieniędzy. Ale Ioana jest w pracy niesamowicie dokładna, wiele razy sprawdza sama siebie, nie toleruje żadnego błędu, nie potrafi olewać, nigdy się nie poddaje. Zasługuje na dużo lepsze warunki niż te, na które się zgodziła.

Trudno jest być jednocześnie wykonawcą i menadżerem, zwłaszcza samego siebie. A to są zupełnie, kompletnie, diametralnie różne dziedziny.