Kategoria: Fotograficzne eskapady

Obsługa sali weselnej, donosząca posiłki, napoje, miała w uszach słuchawki krótkofalówek. A kiedy komuś za dużo nakruszyło się chleba na stole, sprzątano okruszki przenośnymi odkurzaczami kuchennymi na baterie.

Ale nie o tym. Robiłem zdjęcia, nie jakieś "twórcze". Po prostu dokumentacja, starałem się dobrze skadrować i, co ważniejsze, chwytać momenty szczęścia.

Angażuję się emocjonalnie. Lubię przeżywać z ludźmi ich emocje. Są takie momenty, kiedy prawie wszystkich z 170 zaproszonych gości przeszywa to samo uczucie – na 2-3 sekundy. Kiedy to czujesz, to wiesz, że wtedy trzeba nacisnąć spust. Poczujesz, że to nadchodzi. Ale musisz się przejąć tym, co się dzieje, przeżyć te chwile razem z nimi. Kiedy składano życzenia młodej parze, wynajęty fotograf gawędził sobie na boku z operatorem kamery. A przecież tyle dobrych emocji jest w tych życzeniach, staraczyłoby na parę miesięcy, na lata może. Trzeba je tylko utrwalić, przynajmniej sfotografować. Przecież to jasne, że te momenty będą wspominać na zdjęciach najbardziej, a nie wypacykowane, wysztywnione zdjęcia typu "cheese".

Ale angażowanie się męczy. Po takim weselu zaangażowany fotograf pada z nóg. Czy nie lepiej dać sobie spokój, przecież np. każde wesele to i tak sztampa – te same ujęcia, momenty. Wejście do kościoła, błogosławieństwo… na weselu – przywitanie chlebem i solą, pierwszy taniec, tort, rzucanie wianka. Byle znaleźć i powielać ujęcia, które ludzie "biorą", to wszystko…

Nienormalność – ponieważ to jest miejsce, którego każdy rodzic chciałby uniknąć. To noworodki, niemowlaki, dzieci 2, 3, 4… itd. -letnie, z bliznami na mostkach. Dzięki tym bliznom żyją, śmieją się, chodzą, biegają. Nie zdają sobie sprawy, że w ich życiu jest coś niezwykłego, nieprzeciętnego. Zachowują się i czują normalnie, choć cała sytuacja ich życia nie jest normalna – to znaczy – nie jest przeciętna i zwykła, jak u większości dzieci i ich rodziców.

"Przybij piątkę" – tak doktor Zbigniew wita kolejnego malca, który wchodzi do jego gabinetu. Dzieciak za chwilę dostanie zabawkę do ręki, a doktor przyłoży głowicę ultrasonografu do jego piersi, tuż obok blizny. Jedni mali pacjenci są spokojni, usypiają podczas badania, inni – wpadają w rozpacz na sam widok lekarskiego fartucha. Jak wszystkie inne dzieci. Nic niezwykłego. Normalność.

Nienormalność – bo gra toczy się o najwyższą stawkę. To już nawet nie łzy matki, która zza przeszklonej ściany patrzy na bezimienne jeszcze swoje dziecko, i na drgające echo jego serca na komputerowym ekranie. Nienormalność, która w końcu musi stać się normalnością, aby można było dalej żyć, funkcjonować, i walczyć o przyszłość.

Na oddziale dziecięcej kardiologii kolejny dzień. To znów badania USG trwające kilkadziesiąt minut, karmienie noworodków, ważenie pampersów… O, dziś jest inaczej – przyszedł pan Włodek zagipsować i pomalować fragmenty parapetów i stropu. Dwoje dzieci opuściło oddział, jedno przybyło. Normalność w nienormalności.

Ciekawe, gdyby zrobić serię zdjęć takim "bezbarwnym" z wyglądu ludziom. Wydaje się to zaprzeczeniem potocznego sensu fotografowania, bo przecież "zdjęcie powinno wyrażać coś". Ale gdyby znaleźć ludzi, którzy nie wyrażają niczego, albo wyrażają minimalne minimum. Wydaje mi się to ciekawym eksperymentem fotograficzno-psychologicznym. Wziąć tych "najzwyklejszych", ale czy rzeczywiście z niczym nie wyróżniającym się wnętrzem…?

Mechanizmy działające w ludzkich duszach są dla mnie fascynujące. Chyba nie mógłbym ich pomijać podczas fotografowania.

Cóż więcej pisać… Wystawa to dowód wysiłku, pracy włożonej w zgłębienie tematu. Tworzenie zestawu zdjęć to poszukiwanie nowych terenów i przygoda. Zaś sam wernisaż to pretekst do spotkania się w gronie przyjaciół, poznania nowych twarzy.

Wróciłem przed chwilą z wernisażu. Czuję delikatny spokój, to ciekawe "zatrzymanie w sobie", jak zwykle po osiągnięciu czegoś nowego, po kroku naprzód dokonanym z nagrodzonym wreszcie wysiłkiem. Najciekawsze są dla mnie jednak rozmowy z ludźmi, którzy przyszli, oddając część
swojego czasu. Patrzenie na nich, kiedy formułują myśli, przypominają sobie coś, kiedy słuchają. Ten kontakt, ciepły, serdeczny, otwarty. Chyba to mnie najbardziej cieszy. I choć dzisiaj nie wypadało mi robić zdjęć, to miałem ochotę złapać za aparat i nie tracić tych drgień twarzy, spojrzeń, uśmiechów.

fot. Ioana Kubic

Dziękuję Alinie – za bezkompromisowe "tak trzeba" dla moich starań, za nazywanie oczywistymi rzeczy, które dla mnie wydają się nieosiągalne, za uśmiech i inspirujące energią piękno.

Dziękuję Włodkowi – za jego martwienie się moimi problemami, za niespodziewane godziny wieczorem przy skręcaniu lampek, za intentsywną obecność.

Klamka zapadła, wici poszły w świat. Teraz albo gilotyna, albo tron. Niesamowicie ciekawe jest to, że tak wiele z momentów, które później najbardziej się wspomina, jest dramatycznych, trudnych – wtedy, kiedy się je przeżywa

Teatr mój widzę…

Otwarcie nastąpi w środę,
11
kwietnia, o godzinie 18:30,
w Krakowie na ul. Sarego 7 (przecznica św.
Gertrudy).

Uwielbiam tę chwilę, kiedy coś powstaje, przy czym mam udział. Ale to "coś" musi mieć element tworzenia – zaistnienia czegoś, czego jeszcze we mnie nie istniało. Czyli – odkrywanie, czegoś, z czego jeszcze nie zdałem sobie sprawy.