Kategoria: Relacje międzyludzkie

Opublikowane w

W zupie

Wykrzyczeć!!! Ale… co…? Z czymś się nie zgodzić, oskarżyć kogoś, osądzić, skazać i wykonać wyrok, choćby w wyobraźni, bezlitośnie i konsekwentnie, raz-dwa i po sprawie, bo mu się należy – i wreszcie ulga; to wystarczy!

Nie da się. Logicznie rzecz biorąc – wszystko mniej więcej w porządku. Nikt nie zawinił, a nawet jeśli – da się go zrozumieć i wytłumaczyć. Lata ćwiczeń w rozumieniu innych wytrąca mi broń z ręki – broń, która mogłaby mi przynieść ulgę, lecz nie przyniesie, bo uczciwie – nie mogę oskarżyć, osądzić, skazać i wykonać wyroku, choćby w wyobraźni.

Tak tkwimy więc, w tej samej zupie, jak marchewka i seler, tak różni…

Opublikowane w

Pan daleko?

– Daleko pan jedzie?
– Czterdzieści kilometrów.
Starszy mężczyzna, zaniedbany, w garniturze nie przypominającym…
Brunet, o naprawdę czarnych włosach, zmieszanych z białymi. Zapadłe policzki, zarost. Kiedyś przystojny, z pewnością. Teraz – rozpierający się, raczej – wiszący kurczowymi chwytami na oparciach foteli.

Foteli tych, które montują w busach. Akurat dla niego i jeszcze dwóch zabrakło miejsca. (Również dla kobiety, która postawiła złożony chodzik w przejściu.) Rzut oka po wnętrzu – nikt nie jest tak stary jak on.
– Dobrze się pan czuje?
– Co?

Niedosłyszy. Jakby miał to wypisane na twarzy.

– Czy nie jest panu słabo?!
– No trochę…
"Trochę…" Kurcze, to banalna sytuacja. Czy wytrzyma te pięćdziesiąt minut? Pewnie, że wytrzyma. Inaczej nie jechałby sam. Zresztą w takich sytuacjach ludzie mobilizują siły. Nikt wokół nie wie, że stary, blady na twarzy, przytula się resztkami sił do oparć, obejmując je szeroko. Resztkami, których starczy na długo, bo na tym właśnie polegają resztki.
– Czy może ktoś z państwa by ustąpił miejsca?
To wręcz bezczelne pytanie. Wiem i o to mi chodzi. Nie słyszy go chłopak ze słuchawkami na uszach.
– Pani? Dziękuję…

Opublikowane w

Po prostu pisać znów

Dwadzieścia minut po północy. W sypialni. Bursztynowe światło lampy solnej gra na szczebelkach łóżeczka nocną wyliczankę, rysuje w ciemności szuflady w komódce, klei jasny pasek na ścianie.

Słychać… W sypialni – oddechy… Za oknem koła samochodów przetaczają się z ciągle tak samo przemijającym szumem. Za oknem – agregat, chyba chłodzenia, przy sklepie spożywczym naprzeciwko. I dalekie, przeciągłe dźwięki ciężarówek na obwodnicy, zajadłe choć przyciszone wycie niewidzialnych stąd smoków ciemności.

Dziesięć po pierwszej. Wspominam… Dziś dwieście kilometrów na miejscu kierowcy. To moje miejsce. Zabrzańskie podwórko, uśmiechnięte twarze. Dystans wobec ludzi – może nareszcie jest tak, jak trzeba. Co to znaczy – trzy, pięć minut rozmowy, czy to dla kogoś coś znaczy. Czy jestem tu, gdzie powinienem, czyli tu, gdzie coś mogę zrobić, na coś się przydam. Czy to, co z siebie wykrztuszę ma jakiś większy sens…

Synu…


Opublikowane w

Mechanizmy

…ludzie mają własne mechanizmy obrony przed fałszem, niepewnością i samotnością, szkoda tylko że te mechanizmy często stosują właśnie fałsz i niepewność, oraz wtrącają ich w jeszcze większą samotność….

Opublikowane w

Sporo satysfakcji

On dobrze zarabia, ale nie zawsze chce opowiadać, jak to robi. Również swojej żonie, która przecież potrzebuje pieniędzy, by prowadzić dom, wychowywać trójkę dzieci. Chciałaby też jeździć niezłym samochodem, a nie takim, z którego wychodzi rdza, ma zmatowiały od słońca lakier i krzywe, zdradzające przygody, błotniki. Chciałaby się też w miarę ubrać, nawet jeśli nie dba przesadnie o figurę, ale chodzi o miłe, delikatne kolory i zręczny krój, uwydatniający to, co akurat pozytywne. Chciałaby też nie liczyć skrupulatnie wypływającej gotówki. Dlatego nie pyta, jakimi metodami osiąga się kwoty na koncie, zresztą, mąż wcale nie jest skłonny o tym mówić. Czarny metalik turbodiesel combi i powolny, majestatyczny ruch, z jakim zabiera dzieci z przedszkola, daje jej sporo satysfakcji. To jest właśnie sukces.

Może to brzmieć jak zarzut, opis prostactwa, prymitywnego szpanu. Ale uczciwość mówi: wszyscy jesteśmy podobni. Nie wiadomo tylko jak niektórym się udaje, choć na chwilę, od tego uwolnić.

Opublikowane w

Umiem więcej

Ten moment, gdy w ludziach obok, którzy do tej pory jawili się autorytetami, ideałami, zaczyna się dostrzegać niekonsekwencje, słabości. Pierwsze uczucie to zaskoczenie, że "to chyba niemożliwe". Drugie może być jak "utrata gruntu pod nogami", no chyba, że ma się już własne, dobrze określone zdanie, wtedy należało by "wziąć sprawy w swoje ręce".

Ten moment ciągle mnie zaskakuje, a zdziwiony wściekam się raczej niż przyjmuję do wiadomości to, że po prostu wiem i umiem więcej. Wściekam się może też dlatego, że większa wiedza i doświadczenie nie gwarantują sukcesu, gdyż wcześniej trzeba przekonać do tego innych ludzi. I tu jest, zdaje się, problem.

Tu jest problem, bo przekonywanie ludzi rzadko wiąże się z przekonywaniem do wiedzy i doświadczenia (których oni raczej nie są w stanie zrozumieć), tylko bardziej z charyzmą i umiejętnościami wywierania wpływu na grupę (czytaj: na "średnicę" społeczną). A do sterowania ludźmi ciągle nie mogę się przekonać.

Opublikowane w

Matko

Na darmo wracać do matki. Ciepłe słowa, bezpieczne łono – to przeszłość, teraz tylko naprzód. Być samotnym to coś jak być dorosłym, wspierać zamiast być wspieranym, być twardym na ciosy zamiast się bronić. 

Opublikowane w

Nie dotrzeć

Przy wszystkich wysiłkach, aby dotrzeć do wnętrza intrygującej, ciekawej, fascynującej, elektryzującej, pociągającej, tajemniczej, inspirującej, niebanalnej, frapującej, osobliwej, nurtującej, emocjonującej, emanującej osoby zdajesz sobie sprawę, że ogólnie rzecz biorąc wyjścia są dwa:

1) wyciągnąć z niej wszystko, co intrygujące, ciekawe, fascynujące, inspirujące i tak dalej; to, co zagadkowe i tajemnicze – objawić, wyjaśnić, wytłumaczyć tak, by nie pozostało już nic z owych tajemniczości i zagadkowego czaru; po tym pozostaje porzucić owe zwłoki, jak zapadłą skórkę winogrona, z którego odessało się wnętrze…

2) pozostawić ją samą sobie, w spokoju, jak fantastyczny kwiat na łące; choć na wyciągnięcie dłoni, lecz niezerwany, niedostępny, niedotknięty, niepoznany…

– No Wiesiu, możesz próbować znaleźć drogę pośrodku, ale to niełatwe i ryzykowne.
– Do mnie mówiłeś, Piotruś?

Opublikowane w

U laryngologa

– Proszę pana, jest pan jeszcze młodym człowiekiem, musi pan myśleć o sobie, ale i nie tylko. Ma pan rodzinę, dzieci, które trzeba wychować, wykształcić, wydać za mąż…
– Panie doktorze, nie jestem już taki młody, idzie mi czterdziestka…
– Proszę pana…!
Popatrzyłem na jego twarz, nawet nie tyle pomarszczoną, co o dużych, krzaczastych, siwych brwiach i podobnych im nieuporządkowanych włosach, spływających na czoło i wystających gdzieś tam z tyłu i z boków. Zamiast zmarszczek miał dwie głębokie bruzdy, oddzielające ostrym skosem usta od policzków, z dużym nosem pośrodku. Skoro leczył mnie już kiedy miałem 6 lat, to ile on teraz mógł mieć…
– Przepraszam.
– No właśnie. Tak więc proszę do siebie podchodzić poważnie.
– Ale to nie była cała moja wina?
– …?
– No, nie byłem winny w stu procentach.
– Jak to?
– Mam przecież cukrzycę, i hipoglikemie nie są są zależne ode mnie.
– Ale musi pan być zawsze przygotowany, to się nie zdarza tak sobie, przecież na tym polega… Czy rozmawiamy poważnie…?
– Tak tak, ma pan rację. Było w tym sporo mojej winy.
Popatrzył teraz tak, jakby czegoś nie rozumiał – tego, że sam się przyznaję. W oczach błysło to, czego brakowało od początku wizyty. Zdałem sobie sprawę, że od mojego wejścia był dziwnie powściągliwy, chłodny, jakbym w ogóle nie wszedł, jakby chciał się do mnie odwrócić bokiem. 
– Bo wie pan, ja już wszystko zrobiłem, co należało. Z wyjątkiem tej ostatniej rzeczy. Myślałem, że ujdzie. Że to już. Przecież człowiek się myli… Rutyna, pewność siebie i tak dalej…
Podałem mu tekst rozpoznania, sporządzonego po przyjęciu mnie na oddział ratunkowy i prześwietleniu tomografem. Nie musiał go czytać, był teraz dla mnie tylko laryngologiem, choć kiedyś operował ludziom głowy. Jednak czytał.
– Proszę pana, to, co teraz powiem będzie wynikało z tego, że pana lubię, a nie tylko z tego, że jest pan moim pacjentem. Długo pana leczę?
– No pamiętam, jak miałem może sześć lat…
– Tak więc podchodzę do pana po ojcowsku. I dlatego powiem, żeby pan wiedział, że teraz żyje pan na kredyt. I proszę cieszyć się zwolnieniem lekarskim, i spokojnie siedzieć na ….., bo czeka pana jeszcze drugie czterdzieści lat.