Kategoria: Bliżej Niego

Dziś obchodziliśmy Ostatnią Wieczerzę. Inaczej niż większość chrześcijan w Polsce, również w innym czasie. Z symbolami chleba i kielicha na skromnym stoliku przykrytym białym obrusem, bez ołtarza i wielkiej sali. Obchodzimy tak od lat, odkąd pamiętam.

Ci, którzy doświadczyli narodzin oczekiwanego dziecka, wiedzą, pozostali – niech uwierzą na słowo: to początek nowej epoki. Naprawdę wydaje się, że odtąd świat będzie lepszy, że zmierzamy ku dobrej przyszłości, że to, w czym uczestniczymy, ma jakiś sens. Początek nowej epoki – nawet, jeśli nie ogłaszanej przez aniołów, i w środku nocy nie stają zaskoczeni nagłą jasnością kierowcy na autostradach, spikerzy radiowi podają zwykłe, codzienne informacje, a do drzwi nie stuka kurier z czekiem od bogatego szejka z Kuwejtu.

Stajnia, żłób, siano. Kiedy ostatnim razem ktoś z nas był w stajni? Kto był w niej w ogóle? Ta na naszym podwórku została zburzona jakieś trzydzieści lat temu. Nie używaliśmy w niej perfum, zresztą – wtedy chyba nikt ich na co dzień nie używał, wystarczyło zwykłe mydło. Nikt nie miał pojęcia o Dove. Zresztą, nie o to tu chodzi, może tylko czasem warto o tym pomyśleć, skoro naszą żałość powoduje np. widok ulic we Lwowie, albo przydrożna knajpa niedaleko Przemyśla.

"Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!" Uwięziony w mnie samym, w moim czasie i przestrzeni, niezdolny do wytknięcia nosa poza własny kąt – ułomną logikę, skarłowaciałe uczucia – próbuję ponownie odczytać wieść o narodzeniu Zbawiciela.

Na moich oczach dokonuje się przemiana bliskiej mi osoby. Wyzwala się inna postać, na którą spoglądam z odrodzoną fascynacją – niesamowitą i piękną. Nie mam na myśli Sary, gdyż jej rozwój z tygodnia na tydzień stał się przecież normą, do której jednak i tak nie przywykłem.

Boję się. Pocieszam się, że nie boją się tylko nienormalni lub nieświadomi, oraz że aby się do strachu przyznać, trzeba mieć choć trochę odwagi. Boję się choćby tak głupiej rzeczy, jak z wielkiego brzucha niewielkiej, drobnej dziewczyny może wyjść żywy człowieczek bez szwanku dla nich obojga. Wydaje mi się to nieprawdopodobne. Przy Sarze nie mieliśmy okazji tego sprawdzić, Ioana nawet nie zdążyła poczuć skurczów.

Mam obawę w jakim stanie malec wyjdzie… Śmialiśmy się dzisiaj mówiąc, że skoro Sara ma jasne, słowiańskie włosy przy ciemnej, rumuńskiej karnacji, to mały będzie może blady, ale za to z czarną jak smoła czupryną. Ale to są mało istotne dywagacje. Ważniejsze są sprawy, których nawet wymienić się boję… jest ich bez liku. Łapię się na tym, że chciałbym otrzymać gwarancję, najlepiej na przynajmniej 18 lat, z możliwością "wymiany wadliwego towaru". Mocne, nie? Na szczęście – nikt jeszcze takich "gwarancji" nie daje. Chyba na tym polega życie – no warranty.

…

Dziś umarł Carl. Człowiek z gatunku tych, którzy w podeszłym wieku odchodzą jako niepokonani młodzieńcy. Gdy go spotkałem jakieś prawie dwadzieścia lat temu, chodził jeszcze o własnych nogach. Później, gdy widywaliśmy się co kilka lat, zdarzało mi się pchać jego wózek. Jak wtedy, dwanaście lat temu, na terenie uniwersytetu w Miszkolcu, gdy w skwarze lata zmierzaliśmy okrężną drogą z jadalni do audytorium. Wszyscy inni szli na wprost, ale tamtędy nie dało się przejechać wózkiem. Rozmawialiśmy o planach… Powiedział mi: "Są ludzie, którzy robią jedną rzecz bardzo dobrze, i ludzie, którzy robią w życiu wiele rzeczy, ale żadnej dobrze. Ja wybrałem to drugie". Popatrzyłem zdziwiony i zaskoczony jego otwartością. Przecież w naszym towarzystwie był jednym z najlepszych, najmądrzejszych. Ja opowiedziałem mu o mojej wizji na życie – to była jedna z wielu i nie traktowałem jej jako jedynej i nieodwołalnej. A jednak, kilka lat później, na trawniku obok przed budynkiej audytorium, rozpakowywaliśmy kolację – samotni – Ioana i ja – ona, jako uczestniczka spełnionej już teraz, wizji.

Jak rzadko myślę o tym, że mogę się nie obudzić jutro. To znaczy – obudzić się może w innym świecie. Podobnie jak jutro mogę obudzić się ja, ale nie ktoś z moich bliskich. Czasem, idąc do łóżka, nasłuchuję w półmroku oddechu Sary, i czasem wydaje mi się, że go nie słyszę… Co by było dalej…? Albo jak dziś, kiedy jechałem do domu samochodem. W powoli zapadającym, wiosennym mroku, który z dnia nadzień zmierza do tej najkrótszej nocy. Te mroki są niepowtarzalne, w krwistościach zachodów. W takim właśnie zapadającym zmierzchu, za zakrętem, może czekać na mnie coś… A ja będę akurat patrzył w lusterko, albo podziwiał czerwień nad horyzontem. Może obudziłbym się w szpitalu z Ioaną nade mną…? Może dowiedziałbym się, że poduszka powietrzna uratowała mi życie? Życie, ale nie zdrowie… Może byłbym skazany na wózek, albo łóżko, do końca życia… Może bez oczu, bez rąk… To wszystko jest możliwe, prawdopodobne.

Traciłem przytomność kilka razy, za każdym razem budzenie się – z poczuciem, że nie wiem co się stało, jaki jest dzień tygodnia, gdzie jestem – było trudnym do pogodzenia się momentem…

Idę spać… Jeszcze czuję, widzę…