Kategoria: Bliżej Niego

Kiedyś nie wyobrażałem sobie, że można czuć każdą godzinę życia. Ale od jakiegoś czasu wydaje mi się, że zaczynam czuć każdy dzień. Każdy, jakby drobną cząstkę, oddzieloną od pozostałych, w której zdarzyło się coś, czego nie było nigdy przedtem, i już nie będzie.

Odruchowo myślę, że szkoda, że istnienia Jego nie da się udowodnić naukowo. Ale zaraz strofuję siebie: przecież nauka to nie wszystko. To nasze czasy przypisały jej wyolbrzymioną rolę. Jeszcze do niedawna takie stwierdzenia jak "człowiek więcej wie niż rozumie" traktowane były z przymróżeniem oka. A jednak wydaje mi się niewątpliwe, że w tej wszechludzkiej i wszechświatowej układance zgłębionej już przez człowieka brakuje jakiegoś ważnego elementu.

Sensu? A dlaczego istnienie Wszechświata miałoby sens. Oczywiście, wcale nie musi. Dziwne byłoby tylko to, że wokół nas obserwujemy tak wiele "drobniejszych" sensów. Przyroda wydaje się nie tolerować nonsensu, wszystko wydaje się mieć tam cel. Człowiek dąży do tego, aby jego działanie miało sens. Bez poczucia sensu człowiek staje się martwym za życia. Dlaczego zatem nie miałby istnieć sens nadrzędny, sens tego wszystkiego. Naszego istnienia, naszej rozwijającej się samoświadomości, doskonalenia, panowania nad środowiskiem, materią. Marzeń o nieśmiertelności…

Byłem z Sarą dziś u lekarza. Zajęliśmy kolejkę i spacerowaliśmy w jesiennej, słonecznej atmosferze. Posadziłem ją na małym drzwie, patrzyliśmy na czerwieniejące, zielone kiedyś listki, dotykaliśmy zmarszczonej kory. Bawiliśmy się w chowanego, na tyle, na ile można się w to bawić w dwulatkiem. Wyglądaliśmy za ogrodzenie, "ja też, ja też" mówiła, wyciągając do mnie ręce. "Czy możemy tam iść?" spytała, patrząc na ogrodzony teren. Kolejne dziecięce pytanie i kolejne oczekiwanie, że tata odpowie – jak najmądrzej i najlepiej. "Nie możemy, po to jest ogrodzenie, żeby nie wchodzić". Ale jednocześnie przypominam sobie te wszystkie chwile, w których łamałem tę zasadę.

Jestem w pracy i wspominam tę dziesiejszą, poranną chwilę, w której szliśmy razem, a ja przestałem odbierać natrętnie dzwoniącą komórkę.

Wspominam i nie mogę odpędzić od siebie pytania – po co to wszystko… Po co słoneczne spacery z dwuletnim moim odbiciem, tak ze mną wspólnym, jakby częścią mojej duszy. Po co to przeżywać, po co o tym pamiętać…

Czekając w półmroku na dojście do siebie odkryłem, że…

Zawsze wydawało mi się, że starcy umierają zmęczeni życiem. Że po długim życiu dojrzewają do śmierci, spodziewają się jej, "przystępują" do niej. Ale właśnie tknęło mnie nagłe przeświadczenie, że tak wcale nie musi być…

Sensu życia nie sposób udowodnić tak, jak przeprowadza dowody nauka. Sens życia leży na polu wiary. A wiara jest początkiem nauki, wiara też jest jej przedłużeniem. Naukowe podejście nie wynika bowiem z niczego innego, jak z zawierzenia fundamentom, których nie da się udowodnić. A i później, po całym zestawie naukowych dociekań stajemy na brzegu kręgu światła, mając przed sobą niezbadaną jeszcze naukową ciemność. Przeświadczenie, że coś tam jeszcze jest, co powie nam więcej o naszym życiu – to znów promień wiary.

Nauka jest tylko pomostem, drogą – pomiędzy chęcią dociekania prawdy, od której to chęci wszystko się zaczyna, a końcowym wnioskiem – niemożnością całkowitego prawdy zgłębienia – na czym proces naukowy się kończy. A dalej może sięgnąć znów tylko wiara.

Od pytania o sensie życia można uciekać. Można go pozostawić na poziomie materialnym, zaspokojenia potrzeb, samorealizacji, samozadowolenia. Ale tak pojęty sens nie jest dla ludzi osiągalny. Hedonizm napotyka na granicę percepcji zmysłów, tracących punkt odniesienia przy oderwaniu od cierpienia.

Nawet altruizm, bezinteresowność, poświęcenie na rzecz innych nie może doczekać się zupełnego spełnienia. Ludzie, którzy są obiektem tych wspaniałych postaw – dalej cierpią, umierają. Zatem sens życia człowieka nie może mieścić się tylko w pomaganiu innym, w ochładzaniu ich cierpnień. Musi on leżeć gdzieś indziej – gdzieś, gdzie znajdzie swoje ostateczne i skuteczne spełnienie.

Rozmowy o sensie życia mogą być niewygodne, mogą napawać niechęcią, nawet strachem. Mogą być zbyt ekshibicjonistyczne duchowo. Mogą być zbyt trudne z prostego względu – bo ktoś, będąc już w połowie życia może jeszcze do końca nie wiedzieć o jego sensie. Sensem może być jego poszukiwanie…

A mnie brak rozmów o sensie. Boję się o niego zapytać moich kolegów, znajomych… Zresztą… atmosfera staje się coraz mniej sprzyjająca… np. w pracy. Coraz bardziej liczy się efektywność, liczba zorganizowanych przedsięwizięć, rozwiązanych problemów, kwota wpływów. Nie ma czasu, żeby pytać – po co to wszystko. Zresztą może to być źle zrozumiane…

Przekonałem się w życiu, że mędrzec spotykając głupca (mówiąc
uproszczonym językiem Przypowieści) nie ma szans przekonać go na
gruncie wiedzy, argumentacji, logiki o słuszności swojej wiedzy.
Mędrzec może zostać zjedzony przez głupców na kolację i będzie się to
działo w majestacie ich wiedzy i logiki.

Wychodzę z pracy kilka minut po 22. Oddaję klucze i… tutaj zaczyna się rozmowa! Czas mija, wiem, że w domu czekają na mnie, a jednak wiem też, że nie mogę tak przejść obojętnie.

Ciągle nieczęsto spotkać człowieka, z którym można porozmawiać na temat Pisma Świętego. A raczej – może jest coraz mniej właśnie takich ludzi. Porozmawiać nie tylko z powodu ciekawości, spierania się, oceniania różnych grup religijnych, reklamowania własnej. Bardzo rzadko można znaleźć kogoś, kto mówi tak po prostu o swojej wierze, swoich przeżyciach, wewnętrznej walce, sukcesach i porażkach. Kogoś, kto jest tym przejęty – ale nie tylko – kogoś, kto o tym rozmawia.

Pomijając tych, którzy sprawy ogólnie pojętej wiary pozostawiają zupełnie na boku (nie licząc wiary w podwyższenie wskaźników giełdowych), są ludzie, którzy wierzą, a jednak nie chcą albo (jak mi się wydaje), nie umieją u swojej wierze rozmawiać. Wygląda to trochę tak, jak blokada werbalna staroświeckich rodziców, gdy dziecko pyta o sprawy związane z seksem.

A szkoda. W każdej dziedzinie potrzebny jest kontakt z tymi, którzy się nią zajmują. Fotograf bez kolegów fotografów przestaje mieć punkt odniesienia, inżynier – traci kontakt ze współczesnością technologiczną itd. Wierzący pozostawiony sam sobie dziwaczeje albo dogasa, jak węgielek wyrzucony z ogniska. To w grupie ("gdzie dwóch lub trzech zgromadzi się w Jego imię") wspierają się nawzajem członkowie, motywują się, jak również moderują nawzajem swoje różne pomysły i "wyskoki". Dzieje się to niejako automatycznie, a warunkiem jest – zafascynowanie wiarą, chęć służenia Bogu, i zgłębianie najstarszego punktu odniesienia – Pisma Świętego, listu pozostawionego od Boga. To genialny i dobrze funkcjonujący mechanizm.

Hektor mieszkał w budzie, w małej zagrodzie na podwórku. Nigdy nie był w domu. Zawsze z drżeniem czekał na moment, kiedy pozwolimy mu pobiegać, otwierając małą furtkę jego zagrody. Wypadał wtedy jak torpeda, biegał od jednego krzaka do drugiego, wąchał, wyznaczał teren. Zwłaszcza tego ostatniego nie cierpiała pewna część naszego domu – wg ich teorii po tej czynności Hektora usychały kwiatki i małe sadzonki krzewów.

W zimie znaczył śnieg śladami łapek, rył w nim nosem. Na śliskim nie wyrabiał na zakrętach, tak cieszył się z odrobiny wolności. Był mieszańcem i zawsze pozostał mały. Zawsze też jego mordka miała coś z beztroskiego, aktywnego uśmiechu.

Kiedy bawiliśmy się w berka, nie dawał się złapać, trzymał się dokładnie trochę dalej niż na wyciągnięcie ręki, ciagle z figlarnym uśmiechem i zadyszką – ze zmęczenia, czy z radości. Ale wystarczyło dać znać, że koniec zabawy, a już można było go trzymać i głaskać. Nigdy też nie protestował, kiedy kazano mu wracać do budy, choć wracał tam powoli, zwiesiwszy głowę.

Trzy dni temu nie pokazał się. Ioana zaglądnęła do niego. Weterynarz stwierdził nieuleczalną w jego wieku chorobę.