Kategoria: Ze świata wokół

Zacząłem szukać małego plecaka, do którego mógłbym schować aparat fotograficzny. Potrzebowałem czegoś małego i taniego. Raczej żadnego z tych drogich, markowych, które wielu od razu zdradzają, że kryją drogi sprzęt.

Znalazłem zwykłego szmaciaka za 49 zł. Mógłby być, ale cienki materiał i pojedyncze ścianki zmuszałyby mnie do owijania aparatu w coś jeszcze – by zabezpieczyć przed uderzeniami. Więcej jest plecaczków za 70-80 zł, jedne proste, inne – już z wieloma kieszeniami, klamrami i paskami. Poszedłem do sklepu fotograficznego – najtańszy plecak to 250 zł. Drogi i za duży – potrzebuję miejsce najwyżej na jeden dodatkowy obiektyw, ewentualnie lampę błyskową. No i oczywiście – na słodycze, jak dla diabetyka.

Wreszcie wziąłem na cel hipermarket i plecak za… 85 zł. Z wyściełanymi ściankami, ruchomymi przegródkami, kieszeniami, paskami, klamrami… Wszystko, co trzeba. Oglądając go zastanawiałem się, jak to możliwe, że taki produkt kosztuje tak niewiele. Wyprodukowany w Chinach, wiadomo, ale mimo wszystko – mnóstwo elementów, dużo ludzkiej pracy, do tego transport… W takich momentach przypomina mi się piosenka – Nikt na kredyt nie ma szans / przyjdzie kiedyś płacić nam / za stracone głupio dni / za spełnione wszystkie sny. Czuję, że w tym, co nas otacza, musi istnieć równowaga, a jeśli zostaje ona naruszona, to po jakimś czasie wahadło przesunie się w przeciwną stronę, aby ją odzyskać. Kupując produkt, który już na pierwszy rzut oka wart jest około dwa razy więcej, niż kosztuje, mam wrażenie, że popełniam nieuczciwość, która kiedyś do mnie wróci.

Ostatnio częściej zauważam ogromne dysproporcje w cenach różnych produktów. Metalowa opaska zaciskowa (kawałek blaszki ze śrubką) – 2,50 zł, prosty obiad w barze mlecznym (pomidorowa + kluski z serem) – 4 zł. Litr benzyny – 3,5 zł. Piwo bezalkoholowe 0,33l – 2,30 zł, ale to samo piwo kupiłem kiedyś na stacji benzynowej za 1 zł. Są rzeczy, których produkcja kosztuje może 70 groszy (coś, co studiowałem, potrafię ocenić), zaś sprzedawane jest za pięciokrotną i więcej kwotę. Oczywiście, to prawa rynku, ale od czasu do czasu napotykam na takie różnice, że mają w sobie coś niepokojącego.

Zastanawiam się, czy nie żyję na kredyt pewnych ludzi, którzy może mieszkają daleko, ale któregoś dnia przyjdą – do mnie albo do moich dzieci – żeby odebrać dług.

Cóż, kupcem też nie mógłbym być… 😉

Kilka dni temu napisałem: "Wczoraj – w poczekalni naszej pani doktor, godzina 21:40. Pani doktor
od 8 rano bada małych pacjentów. Wieczorem przyjmuje w domu."
A oto słowa człowieka "z drugiej strony".

Trafiłem dzisiaj na cytat, który jest potwierdzeniem moich ostatnich obserwacji i przemyśleń, ale mimo wszystko chciałbym go przytoczyć w nieco ironicznym kontekście. Jeden z fotografów, pod którego imieniem założono zresztą fundację wspierającą młode talenty, powiedział:

Oczywiście, to zdanie powinno zostać poddane odpowiedniej interpretacji…  ;-)))

Słucham wiadomości i znów słyszę, jak jeden z wysokich polityków mówi o "braku  kindersztuby" drugiego wysokiego polityka. Zaiste, brakiem kindersztuby jest mówienie o tym, że komuś brak kindersztuby. Najwyraźniej jednak ta świadomość wymaga jakiejś zadziwiającej ponadprzeciętności, którą spotyka się nader rzadko ostatnio w polityce.

To niskie i smutne. Obraziłbym moje dzieci, gdybym powiedział, że to dziecinne.

Chyba słabością demokracji jest to, że przeciętność wybiera… przeciętność. Siłą rzeczy.

 

Martynie Wojciechowskiej trzeba oddać to, o czym nie wspomniałem w poprzedniej notce – chęć zdobycia Everestu to nie tylko chęć doświadczenia ogromnych wrażeń oraz zdobycia ekstremalnego trofeum. To może nawet bardziej – cel, do którego dążenie pozwoliło podnieść się po wypadku, przejść rehabilitację i zwyciężyć przede wszystkim siebie. W tym ma niewątpliwie rację, że stawianie sobie ogromnych wymagań i szalonych nawet celów sprawia, że dokonujemy rzeczy niewiarygodnych.

Jednak są i inne cele, mniej spektakularne i doceniane przez niewielkie grono znawców. A osiągnięcie ich wymaga skrytego wysiłku który w sumie przewyższa wysiłek przy zdobyciu Everestu. Dziewczyna, która potrafi w wieku dwudziestu paru lat perfekcyjnie zatańczyć w balecie, ma już za sobą ponad dziesięć lat niemal codziennej, ciężkiej fizycznej harówki i mnóstwa wyrzeczeń. I właśnie jej kariera dobiega końca.

Wygnany od rodziny z powodu przeziębienia, przeglądałem kanały telewizji. Planete, nawet TVN Turbo zaczął emitować dokumenty wcale nie o samochodach. Zniknął Discovery, ale w jego miejscu pojawiły się inne, dość podobne. Nie mogę na razie zrozumieć programów w rodzaju "potyczki konstruktorów", wydaje mi się bezsensowne niszczenie jeżdżących aut, przecinanie ich na pół, wysadzanie poduszek powietrznych i tak dalej po to, żeby zbudować jakieś dziwadło.

Lecz trafiłem w końcu na Mezzo i… nie oderwałem już wzroku. Balet. Na ile mogę ocenić – fantastycznie i perfekcyjnie zrealizowany. Zbliżenia pokazywały mimikę twarzy, a wszystko bezbłędne (na ile mogę ocenić) – gest, ruch. Pomyślałem o porównaniu – co łatwiej – zdobyć Everest czy tak zatańczyć. Porównanie niepoważne oczywiście, ale nasunęło mi się ponieważ czytałem "Przesunąć horyzont" Martyny Wojciechowskiej. Z drugiej strony – uczestniczyłem w próbach do niewielkiego przedstawienia, gdzie od czasu do czasu występowały tylko elementy tańca. W pamięci pozostał mi obraz ogromnego wysiłku tancerzy, który kontrastował z monotonią powtarzania w nieskończoność tych samych ruchów, kroków. Przez 6-7 godzin dziennie, z drobnymi przerwami.

W tym porównaniu zdobycie Everestu wydało mi się prymitywną sztuką. Może dlatego, że sama książka Martyny emanuje powierzchownością, jakby doświadczane emocje nie pozostawiały prawie żadnych refleksji, oprócz tych sloganowych. Po Martynie spodziewałem się trochę głębszych przemyśleń i subtelniejszego stylu w opisie swoich zmagań. Formę książki ratuje nieco zabieg przeplatania czasów i wątków, ale ze wstępu dowiaduję się, że samą redakcją i opracowaniem materiałów nie zajmowała się Martyna.

Mając przed sobą takie porównanie dwóch zmagań, dwóch ogromnych wysiłków fizycznych i samozaparcia – balet wydał mi się czymś iście niebiańskim, choć tworzony w godzinach, dniach, miesiącach i latach w zamkniętych ścianach sal do ćwiczeń.

Przeczytane w gazecie o korupcji w służbie zdrowia:

Autorem tych słów jest pan Adam Sandauer, przewodniczący stowarzyszenia pacjentów "Primum Non Nocere".

Nazwa niewiele mi mówi, widocznie to stowarzyszenie jest jest dla mnie. Natomiast niepokoi mnie to, że pan Adam Sandauer znakomicie wie, co "prawie zawsze" kryje się za moim poczuciem wdzięczności i sposobem jego wyrażenia. W takim razie oświadczam, że mam ukrytych sporo świństw, i nie tylko grubych, ale i wielkich, ogromnych oraz wołających o pomstę do nieba.

Druga kwestia, o której dość rzadko słyszę, to dokładne określenie, co jest korupcją, a co nie. Moim zdaniem korupcja polega na uzależnieniu sposobu leczenia, badań, opieki itp. od przyjęcia korzyści majątkowej. Dlatego zachodzić ona może wyłącznie przed lub w trakcie leczenia. Natomiast po zakończeniu leczenia mówienie o przyjęciu łapówki jest nieporozumieniem. I tu chciałbym oświadczyć, że wtedy mogę lekarzowi, pielęgniarce, portierowi lub pani w kiosku oddać np. mój samochód, jeśli miałbym takie życzenie, i nikomu nic do tego (po zapłaceniu podatku od darowizny, oczywiście).

Próbuję wyrazić moje oburzenie, jednocześnie nie obrażając nikogo, choć konkretne słowa cisną mi się na klawisze.

Nie wolno propagować pomysłu okaleczania, nie należy o nim wspominać, należy zapomnieć o tym, że kiedykolwiek padł. To haniebne.

Jakby nie istniał żaden dorobek nauk społecznych i psychologicznych, żadna świadomość, ukształtowana przez wieki.

I w konsekwencji zadaję sobie pytanie – czy nas jako społeczeństwo Polaków, nie stać na przewodników zrównoważonych, światłych, o szerokich horyzontach, a przede wszystkim – o nie powierzchownym zrozumieniu i wyczuciu moralności…? Albo przynajmniej na takich, którzy potrafią takich udawać.

Dźwiękami rezonującymi u mnie zabrzmiał felieton Tomasza Jastruna w Newsweeku 31.08.2008.  Pozwolę sobie przytoczyć najbardziej rezonujące:

Z satysfakcją przeczytałem w Newsweeku artykuł o tytule "Dziecko w czasach paranoi", zaczynający się od słów: