Kategoria: Sara

Skraje cmentarzy, tych z mniejszym staraniem, znaczone są pryzmami przepalonych zniczy i pobrudzonych kwiatów, głównie sztucznych. Nawet jeśli stoją tam kontenery, to przepełniają się zanim zostaną wywiezione, i tkwią tak, obok pryzm. Przechodziliśmy obok jednego z nich, rzucił mi się w oczy wrak wielkiego znicza o brązowym szkle. Leżał na stosie brudnych, sztucznych łodyg i płatków. Sarze spodobały się "a la róże", wystające tuż przy ziemi.
– Spójrz tatuś, jakie piękne.
Piękne? Nie wiem. Wiem na pewno, że są ufajdane błotem i wyglądają okropnie smutnie.
– Mogę wziąć? Do domu.
Nie wiem znowu. Przypuszczam, jaka krytyka mnie tam później czeka. Ale przecież… czy to nie piękne, że moje dziecko zachwyca się tym czymś…? Ze śmietnika, a nie ze sklepu?
Nie chciałem wydobywać z pryzmy całego "bukietu". Urwałem sam kielich, podałem Sarze i poszliśmy dalej.

Przeglądanie śmieci i zbieranie tych szczególnych stało się esencją spaceru. Wybory nie były pochopne, nie wszystko zasługiwało na miano "pięknego". Wróciliśmy do domu, tam zająłem się Beniaminem. Gdy po chwili zaglądnąłem do korytarza, zobaczyłem, że na pierwszym schodzie Sara rozłożyła "skarby". I wznosząc gestykulujące ręce mówiła:
– Babciu, zobacz, jakie piękne! Nie zabrałam ich nikomu, były wyrzucone. Patrz, a tu jest brokat!
Babcia zwróciła ku mnie naładowaną sceptycyzmem twarz. Ale zauważyłem, że jej oczy były bardziej szkliste niż zwykle.

Dziś przed snem śpiewaliśmy razem, cichutko, w półmroku.

1. Przyprowadzić córkę od dziadków (piętro niżej) gdzie oglądała bajkę
2. Mycie zębów
3. Rozbieranie i prysznic
4. Ubieranie, wieczorne lekarstwa
5. Suszenie włosów
6. Usypianie w sypialni

Już pierwszy punkt okazał się zadaniem nie lada. Spóźniłem się pięć minut, bajka już się skończyła i Sara zaczęła wyszukiwać inne, nowe zajęcia. Postanowiłem, że na spokojnie spróbuję jej zakomunikować pozostały program wieczoru, ale okazało się, że skupienie jej uwagi na moich słowach było jak ekwilibrystyka na linie na wysokości dziesiątego piętra. Mnóstwo zabawek okazywało się właśnie niezbędnych, wybierała dziesiątki różnych zajęć. Wobec mojej stanowczości i oczekiwania dzieciak uciekał do dziadków, z którymi też przyszło mi się w końcu zmagać. Jak często – wyszedłem na tyrana. W końcu Sara, pochlipując, przyjęła do wiadomości swój najbliższy los.

Wróciliśmy do nas. Tutaj – wszystko od nowa. Gąbeczka, grzebyczek, mamusia, grzechotka, piłeczka, siku, laleczka… Rozkojarzenie to dramatyczna rzecz, to coś, co ja zbyt późno w moim życiu nauczyłem się opanowywać. Westchnąłem "mamo, nie mogę już z Sarą dzisiaj, w ogóle nie słucha". Wszedłem małej na ambicję! Ruszyliśmy z miejsca.

Wdrapała się na taborecik przed umywalką, pomiędzy wanną a pralką. Nałożyliśmy razem pastę na szczotkę. W zasadzie powinienem myć zęby razem z nią, byłoby łatwiej i pożyteczniej. Następnie – rozbieranie. Pomogłem ściągnąć tylko jeden rękaw, reszty dokonała dziewczyna sama. Co prawda w trochę dziwnej kolejności, ale… Potem wślizgnęła się do wanny.

– Jak moczymy włosy – pozostawiam jej wybór – prysznicem, czy zanurzasz się w wodzie?
– Zanurzam – odpowiedziała. Nie mogłem się jednak tego zanurzenia doczekać, więc uruchomiłem prysznic. Podziałało.
Kiedy tak leżała w wodzie, z zamkniętymi oczyma, uśmiechała się lekko, czując ciepłą wodę opływającą włosy. Ja nagle zobaczyłem siebie przed 25-30 laty. Mieliśmy wtedy w malutkiej łazience jedną, nagą, święcącą w zagięciu ściany i sufitu żarówkę. Zawsze, kiedy leżałem w wannie, widziałem ją naprzeciw moich oczu, skojarzoną z ciepłem kąpieli, szumem i bulgotaniem w uszach pogrążonych wodzie. Pamiętam pochylająca się nade mną twarz któregoś z rodziców, i jego głos dochodzący jakby z zaświatów… Ze świata dzielącego nas o 25 lat…

Drugi obraz, do którego tęsknię, to sobotnie suszenie włosów w przedpokoju, w szumie suszarki, suchości świeżej piżamy, niewyraźnym odbiciu moich małych nóżek w szybie drzwi prowadzących do sypialni. To ciepło i spokój…

Sara siedzi u mnie na kolanach w pokoju. Szumi ciepłe powietrze, przesuwam rękę po jej krętych włosach, jak moja mama po moich, tak samo krętych, trzydzieści lat temu. "Sara, popatrz na mnie." Chcę zobaczyć… znów siebie…?

Wracam do rzeczywistości. Umawiam się z małą: wyłączam suszarkę i to będzie znak. Ty pobiegniesz do łóżeczka, przywitasz poduszkę i przykryjesz się kocem. Ja – pobiegnę po gitarę i przyjdę do Ciebie. Pstryk! Biegniemy! Kiedy wracam, dziewczyna leży już w półmroku.

"Ojcze nasz…"

– Opowiedz mi o kotku.
Opowiadam, ilustrując akcję szmerami strun. Zaczynam cicho grać. Z łóżeczka dochodzi równomierny oddech.

Prośbą, później groźbą, następnie – przykrą konsekwencją, która prowadzi do płaczu, byle nie histerii. Czasem – żartem, innym razem – zaciekawieniem, albo obietnicą. Czasem – na siłę, niestety. Ta gonitwa wydaje się nie mieć końca, a im inteligentniejsze metody stosują tatuś i mamusia, tym prędzej czy później dziecko je odkryje i zastosuje równie inteligentny unik.

Jedną z najważniejszych rzeczy jest to, aby z dzieciakiem rozmawiała naraz tylko jedna osoba. Im więcej osób przekonuje i im bardziej, tym większa chęć postąpienia na odwrót. Przegadywanie dziecka tylko osłabia przekaz.

Drugą ważną rzeczą jest, żeby dostosować się do tempa myślenia dziecka i jego nastroju. Trzeba go "uchwycić", żeby coś dalej z nim zrobić. Bardzo często dzieciak histeryzuje, ponieważ nie może, nie zdąży wyrazić swoich chęci, a już czuje, że przegrał. Dlatego duże postępy przynosi poświęcenie mu czasu i obserwowanie, próba zrozumienia jego chęci. Bardzo często są one bardzo dobre, ale dorośli, swoim pośpiechem i powierzchownością, niszczą rodzące się kryształy inicjatywy, samodzielności.

Piękne są negocjacje z dzieciakiem. Z dwu i pół letnią Sarą można je prowadzić z powodzeniem. Zawieramy układ i ona go respektuje (choć nie zawsze, oczywiście). Często ona obawia się jakiejś drobnej rzeczy i wystarczy ją uspokoić. Jeśli obiecasz – spełnij to, nie korzystaj z tego, że dzieciak zapomni. Być może zapomni, ale w przyszłości będzie zapominał również o swoich obietnicach.

Wbrew logice – zazdroszczę mojej córce – jej dzieciństwa, jej dobrego samopoczucia, prostego świata. Ta zazdrość to odruch. Ale próbuję wychodzić mu na przeciw. Przecież świat, w którym ja żyję, również jest pewnym "dzieciństwem". Mam problemy na moją miarę, tak jak ona – na swoją. Próbuję spojrzeć na swoje życie – przecież piękne, pełne wielu niesamowitych radości, fascynacji – jak na etap w rozwoju, prowadzący do jeszcze większej świadomości, zrozumienia świata i ludzi wokół mnie.

Patrzę z rozrzewnieniem na jej książeczki z bajkami. Sara tak bardzo je lubi, może dlatego, że nie mamy w mieszkaniu telewizora, i jest to jej jedyna, łatwo dostępna rozrywka. Te książeczki są pełne uproszczeń – graficznych, znaczeniowych, wszelkich. Mój świat, w porównaniu z nimi, wydaje mi się skomplikowany. Ale to też jest tylko etap, który ma prowadzić do czegoś więcej.

Ja nie mogę tak sobie iść spać. Czekam jeszcze na jakiś znak, jakieś przeżycie – jakby mi ich brakowało w ciągu dnia. Wracam do domu samochodem, po pustej drodze osiągam prędkość, jaką tylko ten samochód potrafi osiągnąć. Słucham muzyki. Może dlatego nie chcę spać po powrocie. Sen to jak śmierć. A życie jest tak ciekawe. Choć zapewne i jutro czeka mnie dzień…

Lubię ogromnie obserwować moją córkę. To fascynujące kiedy ona próbuje zrozumieć coś nowego. Niektórzy rodzice spieszą z wyjaśnieniami, instrukcjami. I odbierają dziecku napiękniejsze chwile samodzielnego odkrycia.

Bardzo często łapię się na tym, że widzę w Sarze siebie. Rozumiem jej wyrazy twarzy, kiedy czemuś się przygląda, coś próbuje zrozumieć. Rozumiem, dlaczego zaprzecza czemuś, rozumiem o co jej chodzi, gdy coś robi na przekór. Rozumiem, kiedy coś jest jeszcze dla niej za trudne. Zdarza się, że ona żartuje ze mnie, bo ja czasem żartuję z niej.  Czy to możliwe, żeby dwuletnie dziecko żartowało sobie – całkiem zresztą sympatycznie, zaczepiając go – z ojcem…