Moja (nie)codzienność

Wasze dwa tak różne, ale obydwa krzepiące mnie komentarze…

Kasiu, chciałbym odpowiedzieć na Twoje pytania, ale trudno mi Cię nasycić 😉 Beniamin jest niecałe dwa tygodnie w domu, dopiero. Oceniam, że jest dużo bardziej wrażliwy niż Sara w jego wieku. Kiedy przyszedł do domu wydawał mi się ogromnie zalękniony.

Trudno powiedzieć jak Sara go przyjęła, bo to dopiero początek przecież. Lubi Beniamina, pamięta o nim, głaszcze go, ale nie ciągnie jej do niego zbytnio. Sara powiedziała raz, że denerwuje ją jego płacz. Powiedziałem, że mnie też denerwuje. Wtedy wszyscy byliśmy trochę przybici, bo chłopak płakał rozdzierająco, trudno było go uśpić, trudno było to zrozumieć.

Sarze brak kontaktu z mamą, objawia się to tym, że czasem po prostu rosną jej łzy w oczach. Kiedy pytam: "chcesz do mamy?" ona kiwa głową i płacze. Ale dzięki tej sytuacji Sara i ja zbliżyliśmy się do siebie, Sara ma też swoje koleżanki-kuzynki, z którymi dużo się bawi. W pogotowiu jest ulubiona babcia. Nigdy bym nie przypuszczał, że z trzyletnim dzieckiem można prowadzić poważne rozmowy na argumenty, przekonywać je, otwierać już przed nim pewne abstrakcyjne mechanizmy z życia ludzi.

Jak to jest mieć chłopaka…? Nie wiem jeszcze. Na razie pozostają mi marzenia o tym, kiedy będzie duży. Jaki będzie? Czy większość chłopców jest taka zalękniona na początku? Próbuję nawiązać z nim jakiś bliższy kontakt, ale na razie to tylko marzenia, oczywiście. Jakby powoli pojawiał się na końcu długiego tunelu o nazwie "nieświadomość". Proste odruchy – uspokojenie jako reakcja na bezpieczeństwo, i dramatyczny płacz na strach, osamotnienie, ból, spowodowany choćby dotknięciem.

Jednak ten okres jest z pewnością jednym z najpiękniejszych w moim życiu. Zastanawiam się, jak go wykorzystać najlepiej, by wynieść coś na gorsze czasy. Nie chodzę do pracy, jest początek lata, zieleń, ciepłymi wieczorami śpiewają ptaki, czy to możliwe, że raz trafił się słowik? Jestem w raju. Moja kobieta kwitnie, przyglądam się z przyjemnością nowym odcieniom jej przyjemnych nastrojów. Cieszę się, że z nią jestem. Z Sarą jeździmy do centrum miasteczka na rowerze, załatwiamy różne sprawy, np. becikowe. Karmimy kaczki w parku, spotykamy inne dzieci na placach zabaw, w parku we wózkach, pchanych przez ich mamy.

Ioana dzisiaj, za dwie, trzy godziny ma wyjść ze szpitala. A ja nie mogę być tam wtedy, siedzę w pracy – próba rano i spektakl wieczorem. Jest to jedyna chyba już sztuka, którą tylko ja mogę zrobić, nie mam więc zmiennika. No i głupio.

Tęsknię za małym, tyle mogę napisać. Za dziewczyną tęsknię, to oczywiste. Trochę źle się czuję, że ona, wrócąc do domu wpadnie w kierat domowych prac. Trudno się od nich zdystansować… A ja właśnie wyjeżdżam służbowo na trzy dni.

Cieszę się, ża Sara i ja zbliżyliśmy się do siebie. Przebywanie z nią jest przyjemnością, a ona teraz wita mnie serdecznie, kiedy wracam do domu. Trochę męczące jest dla mnie to, że Sara budzi się ostatnio między szóstą i siódmą rano. Przychodzi do mnie i nie mam już szans na zaśnięcie. Ale dzisiaj słuchaliśmy razem padającego deszczu, wyglądaliśmy przez okno, na fruwające rzadko ptaki…

Przerażała mnie konieczność wyboru. Zawsze spędzam nad nim dużo czasu, zwłaszcza, kiedy mam wydać więcej niż 100 zł. "Przecież nie mam na to czasu!" W ogóle wiele rzeczy jest dla mnie męczarnią ponieważ próbuję zważyć jak najwięcej za i przeciw. Tak więc – sam nie wiem, jak to zrobiłem, ale kupiłem.

Ale okazało się to za mało. Skoro oprócz słuchania muzyki można też oglądać i filmy, trzeba kupić telewizor… Ueeeee! Kolejny wybór i to w dziedzinie, w której nie jestem na bieżąco. Koszmar!

Nieważne. Kupiliśmy coś, i choć nie mamy anteny, to za pomocą zbiorów wideo mojego brata mogę nadrabiać zaległości filmowe 🙂 A Sara – przeżywać swoje ulubione bajki.

Podziwiam odnowione ściany, podłogi, nową szafę, w zasadzie te dwa, prawie zupełnie nowe pokoiki – to wszystko jej inicjatywa. By ją zrealizować pokonała sporo problemów, w tym mój specyficzny opór. Za to jestem z niej dumny. Myślę sobie: "Dziewczyno, jesteś dobra!" Te proste słowa to jeden z największych moich komplementów, większy niż wyszukane zwroty. I jestem dumny, że mogę być dumny z bliskiej mi osoby 🙂

Poza tym to przyjemność przegrywać, kiedy jest się zwyciężonym z klasą.

Usiadłem do komputera, żeby napisać tę notkę podczas kolacji, ale pociemniało mi w oczach. Musiałem zadzwonić po mamę, niestety. Ale kiedy doszedłem do siebie, to okazało się, że parę naczyń jest już umytych, a inne już zmierzają do nie mojego porządku (!) "Zaraz zaraz, to ja miałem się zajmować tym domem!"

Z tymi, którzy narobią bigosu, a później zachowują się tak, jakby nic się nie stało, nic takiego nie miało miejsca. Amnezja totalna.

Z tymi, którzy wyrażonymi uwagami na ich temat czują się tak dotknięci, że nie mogą dostrzec choć nikłej ich zasadności.

Z tymi, którzy którzy zamiast dać jakoś znać – "nie wyszło", "no, rzeczywiście to nie było najlepsze", (nie wspominam już o słowie "przepraszam", wcale nie musi paść) – to brną dalej, na upartego, robiąc ostatecznie z siebie idiotów, narażając się na śmieszność, choćby łudząc się, że nikt tego nie widzi. Otóż – to widać. Bardzo.

Z tymi, którzy sądzą, że słodkimi słowami rozwiąże się problemy, nieporozumienia. Że uśmiechem zawsze się wybrnie. Otóż – nie wybrnie się. To śmieszne i jednocześnie tragiczne. Naiwność.