Kategoria: Ze świata wokół

Słucham wiadomości i znów słyszę, jak jeden z wysokich polityków mówi o "braku  kindersztuby" drugiego wysokiego polityka. Zaiste, brakiem kindersztuby jest mówienie o tym, że komuś brak kindersztuby. Najwyraźniej jednak ta świadomość wymaga jakiejś zadziwiającej ponadprzeciętności, którą spotyka się nader rzadko ostatnio w polityce.

To niskie i smutne. Obraziłbym moje dzieci, gdybym powiedział, że to dziecinne.

Chyba słabością demokracji jest to, że przeciętność wybiera… przeciętność. Siłą rzeczy.

 

Martynie Wojciechowskiej trzeba oddać to, o czym nie wspomniałem w poprzedniej notce – chęć zdobycia Everestu to nie tylko chęć doświadczenia ogromnych wrażeń oraz zdobycia ekstremalnego trofeum. To może nawet bardziej – cel, do którego dążenie pozwoliło podnieść się po wypadku, przejść rehabilitację i zwyciężyć przede wszystkim siebie. W tym ma niewątpliwie rację, że stawianie sobie ogromnych wymagań i szalonych nawet celów sprawia, że dokonujemy rzeczy niewiarygodnych.

Jednak są i inne cele, mniej spektakularne i doceniane przez niewielkie grono znawców. A osiągnięcie ich wymaga skrytego wysiłku który w sumie przewyższa wysiłek przy zdobyciu Everestu. Dziewczyna, która potrafi w wieku dwudziestu paru lat perfekcyjnie zatańczyć w balecie, ma już za sobą ponad dziesięć lat niemal codziennej, ciężkiej fizycznej harówki i mnóstwa wyrzeczeń. I właśnie jej kariera dobiega końca.

Wygnany od rodziny z powodu przeziębienia, przeglądałem kanały telewizji. Planete, nawet TVN Turbo zaczął emitować dokumenty wcale nie o samochodach. Zniknął Discovery, ale w jego miejscu pojawiły się inne, dość podobne. Nie mogę na razie zrozumieć programów w rodzaju "potyczki konstruktorów", wydaje mi się bezsensowne niszczenie jeżdżących aut, przecinanie ich na pół, wysadzanie poduszek powietrznych i tak dalej po to, żeby zbudować jakieś dziwadło.

Lecz trafiłem w końcu na Mezzo i… nie oderwałem już wzroku. Balet. Na ile mogę ocenić – fantastycznie i perfekcyjnie zrealizowany. Zbliżenia pokazywały mimikę twarzy, a wszystko bezbłędne (na ile mogę ocenić) – gest, ruch. Pomyślałem o porównaniu – co łatwiej – zdobyć Everest czy tak zatańczyć. Porównanie niepoważne oczywiście, ale nasunęło mi się ponieważ czytałem "Przesunąć horyzont" Martyny Wojciechowskiej. Z drugiej strony – uczestniczyłem w próbach do niewielkiego przedstawienia, gdzie od czasu do czasu występowały tylko elementy tańca. W pamięci pozostał mi obraz ogromnego wysiłku tancerzy, który kontrastował z monotonią powtarzania w nieskończoność tych samych ruchów, kroków. Przez 6-7 godzin dziennie, z drobnymi przerwami.

W tym porównaniu zdobycie Everestu wydało mi się prymitywną sztuką. Może dlatego, że sama książka Martyny emanuje powierzchownością, jakby doświadczane emocje nie pozostawiały prawie żadnych refleksji, oprócz tych sloganowych. Po Martynie spodziewałem się trochę głębszych przemyśleń i subtelniejszego stylu w opisie swoich zmagań. Formę książki ratuje nieco zabieg przeplatania czasów i wątków, ale ze wstępu dowiaduję się, że samą redakcją i opracowaniem materiałów nie zajmowała się Martyna.

Mając przed sobą takie porównanie dwóch zmagań, dwóch ogromnych wysiłków fizycznych i samozaparcia – balet wydał mi się czymś iście niebiańskim, choć tworzony w godzinach, dniach, miesiącach i latach w zamkniętych ścianach sal do ćwiczeń.

Przeczytane w gazecie o korupcji w służbie zdrowia:

Autorem tych słów jest pan Adam Sandauer, przewodniczący stowarzyszenia pacjentów "Primum Non Nocere".

Nazwa niewiele mi mówi, widocznie to stowarzyszenie jest jest dla mnie. Natomiast niepokoi mnie to, że pan Adam Sandauer znakomicie wie, co "prawie zawsze" kryje się za moim poczuciem wdzięczności i sposobem jego wyrażenia. W takim razie oświadczam, że mam ukrytych sporo świństw, i nie tylko grubych, ale i wielkich, ogromnych oraz wołających o pomstę do nieba.

Druga kwestia, o której dość rzadko słyszę, to dokładne określenie, co jest korupcją, a co nie. Moim zdaniem korupcja polega na uzależnieniu sposobu leczenia, badań, opieki itp. od przyjęcia korzyści majątkowej. Dlatego zachodzić ona może wyłącznie przed lub w trakcie leczenia. Natomiast po zakończeniu leczenia mówienie o przyjęciu łapówki jest nieporozumieniem. I tu chciałbym oświadczyć, że wtedy mogę lekarzowi, pielęgniarce, portierowi lub pani w kiosku oddać np. mój samochód, jeśli miałbym takie życzenie, i nikomu nic do tego (po zapłaceniu podatku od darowizny, oczywiście).

Próbuję wyrazić moje oburzenie, jednocześnie nie obrażając nikogo, choć konkretne słowa cisną mi się na klawisze.

Nie wolno propagować pomysłu okaleczania, nie należy o nim wspominać, należy zapomnieć o tym, że kiedykolwiek padł. To haniebne.

Jakby nie istniał żaden dorobek nauk społecznych i psychologicznych, żadna świadomość, ukształtowana przez wieki.

I w konsekwencji zadaję sobie pytanie – czy nas jako społeczeństwo Polaków, nie stać na przewodników zrównoważonych, światłych, o szerokich horyzontach, a przede wszystkim – o nie powierzchownym zrozumieniu i wyczuciu moralności…? Albo przynajmniej na takich, którzy potrafią takich udawać.

Dźwiękami rezonującymi u mnie zabrzmiał felieton Tomasza Jastruna w Newsweeku 31.08.2008.  Pozwolę sobie przytoczyć najbardziej rezonujące:

Z satysfakcją przeczytałem w Newsweeku artykuł o tytule "Dziecko w czasach paranoi", zaczynający się od słów:

Cóż można napisać o pierwszej w nocy, kiedy choć ciało jeszcze się rusza, to w głowie myślowa pustka…

Ogromna jest liczba możliwości, które dziś możemy w życiu podejmować. Komunikacja i technika dają te możliwości. Kiedyś, gdy było niewiele do wyboru, trzeba było robić coś z niczego. Mistrzami byli ci, którzy z kawałków kabla i paru części elektronicznych potrafili uruchomić rozgłośnię radiową. Dziś takich ludzi mało kto potrzebuje, dziś się wszystko natychmiast kupuje, więc o wiele ważniejsze jest orientowanie się w szybko zmieniającej się ofercie na rynku. Kupujemy komputery, aparaty fotograficzne, programy, kamery – na dwa-trzy sezony, muszą na siebie zarobić. Po trzech latach i tak trzeba będzie je wymienić, nauczyć się nowych komputerów, systemów i programów.

Ludzie, którzy umieją robić wiele różnych rzeczy, przestają mieć szanse, ponieważ nie umieją robić niczego dobrze. Specjalizacja to nasza przyszłość, jedyna droga.

Obecnie w sklepach wyprzedają odtwarzacze mp3, ponieważ zastępują je odtwarzacze mp4. W moim zaprzyjaźnionym sklepie nie było zwykłych mp3-jek – zdziwiłem się niezmiernie. Cóż, jestem zbyt wolny…

To jedna z lepszych antyreklam, jakie znam :-)))))

Zaczynam się zastanawiać, jak zrobić kopię mojego bloga, bo nie sądzę, że ktokolwiek z opiekunów blox.pl wzruszy się, jeśli "Moja (nie)codzienność" zostanie wchłonięta przez trzewia serwera.

– Chciałbym kupić słuchawki. Czy mogę tych posłuchać?
– Niestety nie, są zapakowane.
– Nie możemy rozpakować?
– Nie, ponieważ później nikt ich nie kupi.
– Ale jak mam kupić słuchawki, które nie wiem jak grają? A może mógłbym przetestować w domu i ewentualnie wymienić?
– Niestety, nie wymieniamy sprzętu zapakowanego w jednorazowe opakowania.
– Czy w takim razie mógłbym porozmawiać z kierownikiem?
– Ale dlaczego?
– Bo pan nie może mi pomóc. Może on będzie mógł.
Przychodzi kierownik (kierowniczka).
– O co chodzi?
– Chciałbym posłuchać słuchawek, które chcę kupić, ale podobno nie można. Kupiłem już jedną parę i właśnie przyszedłem wymienić.
– Zgadza się, nie możemy naruszyć opakowania, ponieważ ulegnie zniszczeniu.
– To jak mam wybrać słuchawki?
– Kolega ze stanowiska panu pomoże.
– Ale jak? Opowie mi?
– A jakie słuchawki przedtem pan kupił?
– O te, tutaj.
– A… proszę pana, takie małe słuchawki to wiadomo, że nie brzmią dobrze. Trzeba wziąć nauszne.
– Proszę pani, miałem kiedyś takie małe słuchawki, brzmiały świetnie.
– A jakie to były?
– Philipsa, ale to było dawno temu, może z piętnaście lat.
– Musi pan kupić duże.
– Ale które?
– Kolega panu doradzi.
– Proszę panią, czy pani kupiłaby meble przez telefon, nie widząc ich?
– To nie jest to samo.
– Nie? A jak kupić słuchawki nie słysząc ich? W dodatku nie będę mógł ich wymienić.
– Niestety, nie mogę panu pomóc.
– To może mógłbym porozmawiać z pani kierownikiem?
– Ale to ja jestem kierownikiem.
– Ale pani nie może mi pomóc, może ktoś wyższy będzie mógł?
– Kierownika nie ma w tym momencie.
– Czy to jest standardowa odpowiedź, której udzielacie? Proszę się nie przejmować, przecież to nie pani wina, to nie pani ustala reguły. Może jest ktoś inny, z kim mógłbym porozmawiać?

Ile jeszcze muszę się nagadać….?! Wreszcie idzie do telefonu. Nie popuszczam. Kierwnik się znajduje. Przychodzi. Czas skończyć tę zabawę w ciuciubabkę. Pytam go:

– Proszę pana, czy kupiłby pan meble przez telefon?
– Proszę pana, takie mamy zasady…
– Niech mi pan odpowie na to pytanie – kupiłby pan meble przez telefon, nie widząc ich?
Chwila wahania.
– …. tak.
– Dziękuję, nie mam więcej pytań.
– Ale pan nie rozumie…
– Proszę pana, szkoda czasu. Do widzenia.

Nie przytoczyłem nawet połowy z całej kłótni. Czas na wniosek:

Niektórzy z nas zaczynają rozumieć, że jakość towaru oraz obsługi ma niewielkie szanse iść w parze z niskimi cenami. Tam, gdzie tanio, tam kiepsko, niedbale, i w dodatku wmawiają, że jesteś wielbłądem. Jeśli w Media Markt, Saturnie, Realu, Praktikerze i tak dalej, nie mówiąc już o Tesco, uda ci się kupić coś sensownego, co się zaraz nie zepsuje, to masz szczęście. Jeśli wszystkie ceny w kasie będą tymi samymi, które widziałeś na półkach – masz szczęście. Jeśli go nie będziesz miał, to… albo położysz uszy po sobie, albo wejdziesz na drogę poszukiwania kierowników, wysłuchiwania idiotycznych wykrętów, uzasadnień i dowodów, że i tak to ty źle myślisz.

Ja do Saturna nie zaglądnę szybko, choć mam go po drodze.