Kategoria: Duszy podróże

Dziesiąty listopada… To pobudka na lichej leżance. Z reklamówki wyjęta bułka i słoik ze śledziami. Herbata – gotowana w drugim pomieszczeniu.

To widok podziemnego pomieszczenia, długiego jak kiszka, z ledwo otynkowanymi ścianami. To dźwięk piosenek, usłyszanych dopiero dwa, trzy razy, a już kręcących się ciągle w pamięci. To ciemność, i kable ciągnięte w świetle latarki. Kable – trywialna, głupia, bezczelna rzeczywistość. I nawet nie ma gdzie postawić skrzyni ze sprzętem. Siedząc, skręcony, na ustawionym bokiem krześle, mam z tej plątaniny drutów, dziesiątek gałek i klawiszy, wykrzesać coś, co wzruszy widza. A przynajmniej – nie zepsuje starań aktorki, uwijającej się po drugiej stronie owej "kiszki".

Teatr to magia, to bzdura jednocześnie – zależnie, z której strony i w jakim nastroju na niego spojrzeć. Więc czy to "kiszka", czy La Scala – liczy się czar człowieka, który wchodzi na scenę. Obok czaru – światło, trochę dźwięku. I już znika rzeczywistość, powstaje – inny świat. Czasem tak cienka granica oddziela magię od… kompletnej bzdury właśnie. Tak cienka, a tak nie do przekroczenia.

Dzięsiąty listopada – to kumpel, któremu robiłem zdjęcia. To telefon od Grzegorza, że ma zapalenie płuc i nie przyjdzie przez tydzień do pracy.

To droga do domu. W ciemności – czerwone strzałki na zakrętach. Deszcz na szybie. Nieoznakowany, policyjny "miśkowóz". Błoto, gdy wysiadam, aby otworzyć bramę. Jest po 20:00, ktoś zamknął – ktoś z naszego "rodzinnego bloku".

To tańcząca w kuchni córka, którą nagrywam telefonem komórkowym. I uśmiechnięta inna, duża dziewczyna, kiedy tylko zwracam ku niej wzrok.

Pamiętał tylko teraz, że od szkoły podstawowej, jesienią, czuł ten ucisk, niepokój pomieszany z jakąś nostalgią, tęsknotą, albo chęcią, żeby się zamknąć, owinąć szczelnie… Żeby ktoś go zamknął w ramionach, w sobie, całego…  Niektórzy twierdzą, że to chęć powrotu do łona, gdzie było bezpiecznie, bez tego niepokoju…

Lecz właśnie ostatnio ta sama myśl u mnie świta. "Tak było", bo zbyt często niewiele więcej można powiedzieć.

Gośka pożyczyła mi albumy zdjęć pierwszych trzydziestu lat XX wieku. Świetne fotografie wraz z krótkimi komentarzami. Oglądając je znów odżywa we mnie to zdanie: "tak było". Ono jest, zdaje się, dla Was zbyt lakoniczne. Powinienem nadmienić, że po prostu wstrzymuję się od pochopnej oceny zdarzeń, a wstrzymuję się, bo nie znajduję odpowiedzi na pytania: jak to jest możliwe, że ludzie ulegali zbiorowej euforii, głupocie. Że w kierunku międzynarodowych tragedii jakby pchała ich jakaś siła. "W imię ojczyzny, Boga, zasad". Jakich zasad? Jakiego boga? Jakim prawem? Tak było, chcielibyśmy, aby nie było tak więcej, ale…

Albo w codziennym życiu. Nie popatrzył w lusterko, zawrócił wprost pod autobus. Tak było. Wniosek – patrz w lusterko. Ale będziesz patrzył, a zrobisz inny błąd, i wtedy znów ktoś powie – on zapomniał, nie zauważył, pomylił. "Nigdy się nie myl!" Ba, ale to przecież nierealne. Dlatego właśnie w końcu: tak było.