Potrafimy rozmawiać o naszych dzieciach, znajomych, samochodach, polityce. Ale nie docieramy w tych rozmowach do sensu życia. A przecież one do niego prowadzą. Tak rzadko można usłyszeć: ja żyje po to lub tamto, to jest celem mojego życia.

Czy ja wiem, co jest celem mojego życia? I ja, mam wrażenie, nie wiem jeszcze tego do końca. Uporczywie pojawia mi się jedno słowo: zrozumieć. Zrozumieć to, co się wokół mnie dzieje, ludzi, którzy często mnie fascynują, ale i irytują. Zrozumieć – dlaczego.

Gdy nadchodzą krótkie momenty, w których mogę spokojnie poobserwować innych, to otwierają mi się oczy – na ludzkie problemy, słabości, tak podobne do moich. Coś co irytowało – zaczyna wzbudzać współczucie. Wtedy można wziąć sprawy w swoje ręce.

Zacząłem ostatnio bardziej zdecydowanie wychodzić naprzeciw ludziom, zdarzeniom. Zaczynam dołączać się aktywnie do ustanawiania reguł gry, jaką jest życie wśród innych ludzi. Nawet czasem dyktuję warunki (!). I zobaczyłem, że inni ludzie poddają się temu, to ja wpływam na nich, oczekuję ich reakcji, zdecydowania. Ja narzucam styl rozmowy, mówię, czego chcę.

W moim życiu otworzyła się nowa karta. To zdarza się co kilka lat. Pamiętam, kiedyś moje życie zmienił Colas Breugnon Romain Rolland’a. W tym roku moje życie zmienił pewien człowiek, który pokazał mi, jak zrobić krok naprzód. Co jakiś czas otwiera się, wierzę że również przed Wami, nowy rozdział. To jak wkroczenie do innego świata. Niesamowite – żyjemy tu, gdzie żyliśmy, ale na większość ważnych rzeczy zaczynamy patrzeć inaczej, dostrzegamy, że mają jeszcze inne cechy, niż myśleliśmy. Ze sług stajemy się panami, z czeladników – mistrzami. Gdzie sami wykonywaliśmy polecenia, zaczynamy je wydawać – bo zrozumieliśmy więcej. Sprawy nieznane stają się oczywiste. Olśnienie? Normalna droga życia. Fascynująca, porażająca.

Wróciłem do domu około północy. Nie widziałem mojej rodziny prawie dwie doby. Na stole – ślady jej dziennego życia. Farbkami namalowane drzewa, trawa. Wiem, że była przy nich Sara.

To dziecko sprawia, że cofam się w moje dzieciństwo. Tęsknię znów do niego, choć niepotrzebnie. Staram się przypomnieć co ja czułem, kiedy byłem taki, jak ona. Ale ma przecież tylko dwa lata. Prawie nikt nie pamięta niczego z tego wieku. Przypominam sobie moje fascynujące dzieciństwo, i chociaż tęsknię, to przecież moje życie dziś to również piękna bajka.

Niedawne dni spędziłem wśród wielkie cywilizacji. Lotniska, dworce kolejowe, autostrady na Zachodzie – nie widać na nich upływu czasu. Projektowane i utrzymane tak, jakby miały trwać wiecznie w tej postaci. Nie rdzewieją, nie starzeją się, a po latach – wymieniają je na nowe, bardziej przestronne i nowoczesne.

Tutaj, w ogrodzie, nie wszystko utrzymuje człowiek. Są kąty pozostawione ich własnemu biegowi, z zapomnianymi grabkami, starą ławeczką, zarosłe czarnym winem. Nie wiem do końca, co mnie w takich miejscach fascynuje. Może ślad człowieka – że tutaj kiedyś był, może 2 miesiace temu, może rok, że tu pracował, że zostawił coś, co przestało mu być potrzebne. Grabki pordzewiały a z ławeczki odpadła farba, gdyż padały deszcze, ścinał mróz, a w końcu oświeciło ciepłe słońce. Ileż odcieni kolorów, zapachów (bez odświeżaczy na szczęście), jaki mix tworzą one w wyobraźni, gdzie stare obrazy z pamięci mieszają się z aktualnymi.

Ogród to coś zupełnie innego od hali przylotów, gdzie komputerowo dobrano odcień farb, a każdy kącik jest utrzymywany w swoim hiper czystym, niezmienionym kształcie. A przez to nudnym, w końcu prymitywnym, nieciekawym.

Trudno odeprzeć wniosek, że to, co tworzy człowiek, jest dalekie od bogactwa przyrody, pochodzącego od jej nieustannych, niezliczonych mechanizmów. Ciekawe jest dla mnie to, że człowiekowi, próbującemu zmieniać dosłownie wszystko, nie udało się do tej pory zmienic np. rozkładu posiłków podczas dnia, czy harmonogramu snu. W pogodni za rozwojem byłoby przecież uzasadnione wyeliminowanie przynajmniej lunchu, na który tracimy czas odrywając się od pracy, idąc do baru, pochłaniając w sposób nader konwencjonalny i nieekonomiczny pokarmy.

Tęsknię do tamtych chwil, przepływają mi one w taką pogodę, jak dziś.

Czternaście lat temu, przemoczeni, wracaliśmy ze spacerów. Ja i pies, wilczur, z włóczęgi po nocnych zakamarkach Krakowa, by zmęczeniem przełamać stresy, zapomnieć przed snem. Ulica żyła własnym życiem, tak innym od uczelnianych obowiązków. Ulica, pusta w nocy, ale z setkami nieznanych ludzi po południu. Każdy ich problem, rzeczywisty czy wyimaginowany, był ciekawszy od mojego… Ucieczka, znów, z tęsknotą…

Miasto żyjące własnym życiem, a ja, zagubiony, bezdomny w pośród niego. Pociągające i smutne zarazem, bo samotne. "Lonely stranger" E. Claptona był hymnem.

Dziś wieczorem rozmawialiśmy wśród przyjaciół o życiu z samym sobą. Ktoś powiedział "od innych ludzi można uciec, ale nie można uciec od samego siebie". Pesymistycznie wyrażone… Ale jest tu iskierka przewrotnej myśli – że "ja" i "ja" to jednak dwie różne części, rózne od siebie, tylko nierozerwalnie ze sobą związane.

A jednak można uciekać od samego siebie. Uciekać – w pracoholizm, odurzenie, zapomnienie. W znieczulenie, dobrowolną ślepotę względem własnej osoby. Przeciwieństwo – to obserwator, który z aptekarską dokładnością stara się zanotować, a czasem i dociec przyczyn i skutków. To czasem jedyny na siebie sposób 🙂

Tekst piosenki próbuje zawrzeć w sobie pewne piękno. Nie jest ono uchwytne, jest nie do złapania, zatrzymania, dogonienia i skonsumowania. Kwiat, zabrany z łąki, więdnie. Ale nawet jeśli zwiędnie – nie można mu tego piękna odebrać, zjeść – jak np. zwykłą bułkę czy ciastko. Choćby stłamsić, rozerwać, zniszczyć – pozostaje to pierwotne piękno, gdzieś w nieokreślonych przestworzach, gdzie nie można się dostać, by je wymazać.

Poza tym – muzyka jest interaktywna. Koncert to najlepsze przeżycie, włącznie ze stresem, próbami nawiązania kontaktu ze słuchaczami, i wynikającymi z tego wszystkimi konsekwencjami. "Zdobywanie" słuchacza, poszukiwanie tej nici…  Granie na żywo, ponoszenie przez nastrój, podsycanie go, hamowanie. Tych rzeczy nie ma w fotografii.

W fotografii – ciągle wiem za mało… Może za mało pracuję, niezbyt konsekwentnie. Ciągle badam teren i siebie – co mogłoby mi się podobać. Interesuje mnie wypowiedź pełnymi zdaniami, tworzenie formy, która ma swój przebieg napięcia, a tym samym – opowiada historię, daje poczucie upływu czasu i tego, że "coś się zdarzyło".

Symbole dźwiękowe nie są mi całkiem obce. Symbole obrazu – być może dopiero w nich raczkuję. Niedopowiedzenia w muzyce – są w nią wpisane. Praktycznie w muzyce są tylko niedopowiedzenia, wyłączając utwory programowe. W obrazie, w fotografii, tych niedopowiedzeń trzeba szukać – przede wszystkim w sobie, żeby później odnaleźć je w realnych obrazach. Trzeba odchodzić, niejako nawet na siłę, od realnych obrazów, albo odkrywać, przemycać drugie dno – pod tym, które tak po prostu widać. Pod tym względem muzyka i fotografia są dziedzinami z dwóch różnych biegunó, zbliżają się go tego samego, ale z przeciwnych kierunków. To dla mnie trudne.