Kategoria: Sara

Kiedy pomyślę, jak bardzo zmieniło się zasypianie Sary w ciągu ostatniego pół roku, to wydaje mi się to nieprawdopodobne. Wcześniej – wyłącznie podczas karmienia. Ioana wchodziła do łóżeczka, albo karmiła pomiędzy szczebelkami.

Gdy usypiam Sarę to bardzo lubię wprowadzać ten spokojny, senny nastrój – już w łazience. Później, przy przebieraniu, mówię coraz mniej, zwalniam ruchy. Sara zdejmuje spodnie, bluzkę. Podsuwam jej jednoczęściową pidżamę. Wkłada najpierw ręce, naciąga rękawy, później dwoma rękami nakłada piżamę na głowę. Chwilę siłuje się, jeśli nie chce przejść, czasem ze złością.

I nawet czasem mam ochotę pisać tutaj o zachowaniach mojej córki, ale zawczasu się z tego wycofuję. Bo wiem, że bezdzietni raczej pomyślą, że jestem kolejnym tatusiem który zwariował na punkcie swojego dziecka. A ci, którzy mają dzieci, zaczną te "rewelacje" porównywać z osiągnięciami swoich pociech, które okażą się (bo muszą) o niebo wyższe.

Zachwyt nad własnym dzieckiem wynika z prostego powodu – to właśnie ja, chcąc niechcąc, obserwuję nieodwołalnie jego kroki naprzód. Ponieważ jest to moje pierwsze dziecko, więc moim udziałem jest coś, czego jeszcze nigdy nie widziałem. To prawda, że mam brata młodszego o siedem lat, ale niewiele pamiętam z tamtego czasu. Ciągle widzę coś po raz pierwszy, co wczoraj jeszcze było niemożliwe, a dziś staje się faktem.

Dzisiaj po raz pierwszy usłyszałem, jak Sara skleiła ze sobą dwa, trzy słowa. Nie mogłem tego nie zauważyć. Zamarłem na chwilę – to kolejny milowy krok naprzód. Takich kroków było już mnóstwo, takich kroków czeka ją jeszcze niezliczona ilość. A ja widzę prawie każdy z nich, następujących konsekwentnie po sobie, jak zaprogramowanych, zmieniających całe epoki w jej życiu.

Dla kogoś z zewnątrz to wydaje się normalne. Przecież każdy z nas umie jeść łyżką, ubrać się, przejść przez ulicę. Nie pamiętamy już, że każdego najdrobniejszego ruchu palca podczas sznurowania butów musieliśmy się kiedyś nauczyć. I każda z tych lekcji zbliżyła nas trochę do samodzielności, niezależności, była wielkim małym zwycięstwem.

Kim jesteś – życie – żeby udowadniać nam właśnie to, co uważaliśmy za niemożliwe.

Sara mnie "powala", mówiąc potocznie. Byliśmy wczoraj w sklepie samoobsługowym, wieczorem. Chciała mnie trzymać za rękę, ale wyplotłem palec z jej uścisku i pobiegłem w głąb sklepu, uśmiechając się do niej. Podjęła zabawę. Szukaliśmy razem – jajek, twarogu. Dotykała wielkich kartonów w miejscach, gdzie były namalowane banany i jabłka. "Banana". Wkładała mi do koszyka różne artykuły, a ja przekonywałem, że nie wszystko potrzebujemy.

Kiedy wjechaliśmy samochodem do garażu, wskazałem na drzwi i poprosiłem o zamknięcie. Ochodzo popchała je, a potem i drugie – sama, bez pokazywania czy namawiania. Gdy szliśmy do wejścia do domu pokazała mi, że trzeba zgasić światło na podwórku. Zanim się zorientowałem, sama przycisnęła klawisz.

Czytam ostatnie zdanie mojego ostatniego wpisu. Tacyśmy już – skazani na półkroczenie półdrogami. Trochę tutaj, trochę tam. Potrzeba nie pyta o sens… niekoniecznie musisz szukać logicznego usprawiedliwienia. A jeśli to coś może być pożyteczne dla innych…

Zazdroszczę jej. Dobrego nastroju, czystego uśmiechu, bez dwuznaczności, podtekstów. Ale najbardziej zazdroszczę jej rozwoju, postępu. Dziecko wykonuje ogromną pracę, dotykając wszystkiego dookoła, podnosząc się na czworaki, podciągając na rękach. Poszukując sposobu jak samemu zejść z sofy. W tych jej wysiłkach widzę moje własne – tyle tylko, że innego kalibru – moje teraźniejsze, z wczoraj, z dzisiaj. Problemy o innej skali, bardziej abstrakcyjne, ale przecież i ja szukam… Coś nowego do poznania, zbadania, nowy problem… Ona mnie prześciga w tempie nauki, i tego jej zazdroszczę.

Dotykam tajemnicy życia. Obok siebie mam rozwijającą się świadomość, nową istotę, do której nigdy nie będę mógł do końca zaglądnąć. Do której nie mam prawa własności, choć wobec której mam obowiązki. Nie nazwałbym ich nawet rodzicielskimi, to obowiązki po prostu ludzkie, jakie należałyby się każdej bezradnej istocie, z którą związałoby mnie życie. Obowiązek pokazania, że życie jest piękne.

A ja po prostu uwielbiam odkrywać. I to, co się dzieje w moim życiu z w powodu mojej córki, jest ciągłym odkrywaniem. Odkrywaniem tego, jak rodzi się ludzka świadomość, jak rodziła się i moja. Odkryłem, że ci, którzy mają dzieci, są w rozwoju tej świadomości dużo dalej, niż ja byłem przed poczęciem Sary. Odkryłem, ba, zacząłem dopiero odkrywać, jak często moi starsi przyjaciele używali wobec mnie tej cierpliwości i wyrozumiałości, którą można zdobyć tylko troszcząc się o dziecko.

Odkryłem jak mały człowiek potrzebuje akceptacji, i że pod jej wpływem niesamowicie się rozwija. I że my, dorośli, pod tym względem nie różnimy się wcale od dzieci. Tylko że w przypadku dziecka widać to tak wyraźnie, podczas gdy my umiemy już skrywać tę potrzebę po wieloma warstwami – kurtuazji, pozerstwa.

Dziś córka zaskoczyła mnie gestem – siedząc ze mną na łóżku, złapała moją rękę i nieporadnie zaczęła zakładać ją sobie na głowę. Próbowałem rozwikłać tę zagadkę, bo przecież znam już kilka gestów. Przede wszystkim wyciąganie rączek oznacza, że chce, by ją wziąć na ręce. Gdy się do niej zbliżyć – łapie się kurczowo ubrania, nie puszcza, i podciąga. Ale zakładanie mojej ręki na jej główkę?

Poszedłem dalej za tym jej ruchem, przesunąłem rękę na malutkie ramiona i przycisnąłem do siebie. Jej twarz rozświetlił uśmiech…

A przy okazji – dziś, stercząc w łazience nad płukaniem pieluch (wziąłem się tylko dlatego, że mam wolny dzień oraz wykazałem dobrą wolę), głos Ioany, z napięciem, dotarł do mnie. Pomyślałem – jeszcze coś innego do zrobienia, jeszczeg tego nie skończyłem. Ale nie… "Mamy pierwszy ząb. Jeszcze nie widzę, ale czuję". Rzeczywiście, ostry jak brzytwa…

Sara obserwuje też wszystko, co zwróci jej uwagę. Pobyt u lekarza lub u znajomych zwykle jest spokojny, ponieważ nowe otoczenie tak ją interesuje, że zapomina o swoich smutkach i niewygodach.

Przygląda mi się z takim spokojem, jakby była naukowcem. Wczoraj miałem wrażenie, że zaraz wyciągnie notatnik i zacznie coś w nim notować. Wśród nas, dorosłych, każde spojrzenie coś znaczy, ma jakiś powód. Nie patrzymy na innych ot tak sobie. Ale Sara tak właśnie robi. Patrzy bez skrępowania, a kiedy zauważy coś nowego, w jej oczach pojawia się ta dziwna mieszanka uczuć, o której już pisałem. Dominuje w niej jakiś napięte zainteresowanie, jakby przestrach. Jakby nie wiedziała, czy nowe zjawisko może jej zagrażać. Albo próbowała bezskutecznie zrozumieć, co się dzieje.

Trzymając ją na rękach podnosiłem do ust kanapkę. Najpierw myślała, że to dla niej – dostrzegłem ruch ręką, aby chwycić. Kiedy odgryzałem kęs i odkładałem bułkę na talerz, obserwowała wszystko z powagą.