Kategoria: (Nie)codzienność

Tyle. Patrząc od naszej strony – tyle pozostało z człowieka.

Do tej pory niewiele pisałem o mojej żonie. Gdyby był to pamiętnik do szuflady, z pewnością pisałbym bardzo dużo. Lecz tak – życie z drugim człowiekiem to coś tak szczególnego, a jednocześnie delikatnego, jak wpływ obserwacji na prędkość lub położenie elektronu. Drgnienia serca niewypowiedziane, ale odczuwane – i stąd istniejące. Dwoje ludzi wie o nich doskonale, ale czasem ich wyrażenie sprawia, że stają się pospolite. Dlatego wyrażają je nie wprost – niewiele znaczące dla innych gesty, choćby szczególny rodzaj kwiatów, albo pewien sposób złożenia życzeń.

Jedno mogę powiedzieć z pewnością. W dzisiejszym świecie można odnieść wrażenie, że rodzina, a już z pewnością dzieci, to hamulec rozwoju, ograniczenie, kula u nogi. Lecz jest to bzdura, oszustwo. Rodzina i dzieci to jedne z najbardziej rozwojowych rzeczy, które mogą się przytrafić człowiekowi. To inwestycja, która, jeśli dobrze w nią zainwestować, przynosi z ogromnym prawdopodobieństwem niemożliwe do przecenienia zyski. Okazywane: cierpliwość, spokój, wsparcie – po latach procentuje i zwraca się w trudnych momentach, w których nikt z przyjaciół, wspólników a nawet nikt z dalszej rodziny nie pomoże.

Dzisiaj Sara usnęła na mojej piersi, przez kilka ostatnich dni ma kłopoty ze spaniem. Zrywa się nagle z przejmującym płaczem podczas snu… Stała się nerwowa. Nie przejmuję się tym zbytnio, po lekturze na wyrywki kilku książek wiem, że dzieciaki mają najróżniejsze okresy, przez które przechodzą bez śladu. Ciągle zachwyca mnie to, że mała zmienia się z tygodnia na tydzień. Rośnie w oczach i rację mieli ci, którzy zachęcali do robienia zdjęć. One dawno przestała być taka, jak po porodzie, teraz jest może w piątym stadium pod względem samego wyglądu. Nie wspominając od zachowaniu.

Po jakichś 20 minutach poszukiwania okazało się, że zapsuł się w naszej pralce jeden wyłącznik, i z tego powodu pralka nie wypompowywała wody. Po następnych około 15 – wszystko było prawie gotowe, z wyjątkiem małej poprawki – jedna z części została zamontowana trochę inaczej niż powinna, ale po 10 minutach wszystko było już na swoim miejscu. Czas zleciał nam dość miło na pogawędce i zaglądaniu w różne części pralki, wspólnym sprawdzaniu kabelków itp. Gdy wreszcie upragnione zdanie: Gotowe, można prać – zabrzmiało w naszej mikroskopijnej łazience, zdecydowanie wysunąłem sakramentalne zdanie: To płacimy! Trochę zbyt optymistycznie jak dla mnie, bo to oczywiste, że tylko ja płacę, ale nie chciałem aż tak wybijać mojej osoby. 45 złotych – zabrzmiało w odpowiedzi, a ja zdziwiłem się trochę, no bo skąd to 5 złotych na końcu? Przecież wiadomo, że nie będę czekał na resztę. Może za pracę wieczorem?

Na koniec – tak sobie myślę, że widziałem, jak się tę pralkę rozbiera, a szukanie przerwanych kabelków i nie działających wyłączników to wcale nie taka filozofia. Mnie może to zająć nawet dwie godziny, i tak będę kilka dziesiątek do przodu. No bo przecież wcale nie zapłaciłem dużo, moje szczęście, że nie trzeba było nic wymianiać! Kabelki zostały po prostu zwarte "na krótko".

Na koniec – okolicznościowa anegdota:

Profesorowi zapsuł się kran, wezwał więc hydraulika. Przy robocie (całkiem tak jak przy mojej) nawiązała się pogawędka zakończona, niestety dla profesora, dość konkretnym umniejszeniem zawartości jego portfela. Profesor wyraził swoje ubolewanie, na co hydraulik zapropował profesorowi pracę w swoim zawodzie. Aby rozpocząć działalność należało jedynie ukończyć odpowiedni kurs. Nasz hydraulik poradził profesorowi, żeby koniecznie nie ujawniał swojego doświadczenia naukowego.

Rada mojego przyjaciela – kiedy nie wiesz, co robić i wszystko wydaje się stać w miejscu, albo co gorsza – walić na głowę, to rób kawałek po kawałku, sukcesywnie, według planu, nie przejmując się, tymczasowym brakiem efektu. Efekt nadszedł.

A nawiązując do naszej małej – jest całkiem podobnie. Są dni, w których wydaje się, że tylko płacze, albo niezadowolona próbuje przetrwać do wieczora, a my z nią. Lecz innego dnia – pokazuje nam coś nowego. Niesamowity jest moment, w którym dziecko zaczyna się uśmiechać.  Bardzo lubię też, gdy z ciekawością przygląda się czemuś, jakiemuś detalowi, który dla nas, dorosłych, jest zupełnie nieistotny… Nazywam to "programowaniem siebie", choć przecież do rozpoznawania przedmiotów, przestrzeni, odległości – jeszcze daleka droga.

Powinienem się już położyć, ale brak mi zakończenia… Jakiejś głębszej myśli, żeby nie poprzestać tak na opisie codzienności, tylko dodać szczypty refleksji, własnej choćby odrobiny filozofowania i wolności.

Ostatnie dni to dla mnie drobny kryzys. Kryzys z tego powodu, że dni mijają bardzo szybko, a ja nie jestem w stanie zrobić prawie niczego oprócz po prostu bycia w domu i – przez większość czasu – asystowania córce. Próbuję zająć się programowaniem, ale nie mogę ugryźć tematu i projekt, który zaplanowałem, na razie mnie przerasta. Miałem ćwiczyć codziennie na fortepianie przygotowując się do zgrupowania, na którym będę grał. Żeby się choć troche rozegrać trzeba przynajmniej godzinę codziennie. Od trzech dni nawet nie mogę sobie wyobrazić, kiedy mógłbym to robić. Dzisiaj mój dzień składał się z trzech punktów – byliśmy z dzieckiem u lekarza i załatwiliśmy parę spraw w mieście, później byłem jeszcze na zakupach i w końcu – przespałem 2 godziny. Pomiędzy tymi – śniadanie, obiad, drobne rzeczy jak zbieranie suchego prania. Wieczorem – kąpanie małej. I to jest w zasadzie wszystko…. Już dziewiąta wieczór… A gdzie uaktualnianie obecnie prowadzonych stron www, gdzie tworzenie nowej, gdzie zdjęcia…

Poza tym wkradł się ciężki nastrój, w którym tak wiele rzeczy jest "nie tak". Nie tędy idziemy, nie tak położyłeś, nie tak pomyślałeś. Aż dziwne, że przecież dzieciak dobrze śpi w nocy (2 karmienia to wcale nie dużo), że nie ma z nim prawie wcale problemów, a drobne zmartwienia nie są warte tego ciężkiego nastroju.

Żeby mu się nie poddawać, muszę się oderwać od niego, od ludzi, którzy się mu poddali. Po raz kolejny w życiu – analiza stanu faktycznego, odnalezienie słabych punktów, gdzie tracona jest energia i czas. Okazja, żeby poćwiczyć wewnętrzny optymizm i uśmiech na twarzy. To ja muszę być jego źródłem.

No cóż, dzisiaj – udało mi się! Przezwyciężyć wrażenie, że nic z tego nie rozumiem i że nic z tego nie wyjdzie, usiąść do komputera i sklecić mały program. Działa! Zagnieżdżone obiekty wywołują się jeden po drugim, ważne, że wynik jest taki, jak powinien! To genialne, naprawdę, zwłaszcza, że jeszcze teraz nie wierzę, że koniec z ręcznym wklepywaniem danych. Wysiłek i ból, gdy próbuje się zrozumieć, o co tu chodzi, zaowocował w 100%. Jak to napisał autor grubego tomiska o owym programowaniu – rozbija się problem na drobne zadania, każde z nich zamyka w pigułce, przestając się interesować, co tam się znajduje. Ona po prostu działa, gotowa do wykorzystania w każdym innym programie i okolicznościach. Genialne!

Chciałbym napisać coś bardziej uduchowionego… ale jakoś brak weny… Wieczorem jeszcze pracowałem, ale i odbyłem rozmowę "biznesową", co zasadniczo zmienia atmosferę dnia świątecznego, jakim powinna pozostać niedziela.

Odkurzam stare utwory muzyczne, które słuchałem mając naście lat. Próbuję zamodelować, w jaki sposób ja odbierałem muzykę, kiedy byłem bardzo mały. Próbuję też złożyć małą kolekcję odzwierciedlającą historię muzyki – od średniowiecza do romantyzmu. Może gdy muzyka tzw. poważna będzie ciągle obecna w domu, to ona, mała istota, będzie ją lepiej rozumieć. Tak wprost, nie tak jak ja, który uczyłem się jej teoretycznie, zanim poznałem jej sens i piękno.

Jeszcze o małej… Jeden z dość skutecznych sposobów uspokajania jej to ułożenie w pozycji na brzuchu. Lubię kłaść ją sobie na mojej piersi i patrzeć, jak podnosi głowę i rozgląda się – taka spokojna, "pokorna" można powiedzieć. Dzisiaj, gdy zmęczyła się trochę, położyła głowę i leżała spokojni, usypiając, choć chwilę wcześniej głośno krzyczała.

Jednakże już przy pierwszym spacerze dowiedziałem się, dlaczego tak robią. Czasem mając do przejechania tylko sto metrów po rozpadającym się, podmytym chodniku, byle jak położonych płytkach chodnikowych, bezsensownie wyprofilowanych wjazdach do bram i podwórek, serce kraje się gdy widzę podskakującą w wózku główkę dziecka. Dorosły tego by nie wytrzymał…